Даўным-даўно, ў далёкай-далёкай чарадзейнай краіне, пасярэдзіне велізарнага возера, жылі людзі. Жылі яны на астраўках. Але гэтыя астраўкі былі такімі маленькімі, што на кожным магла змясціцца толькі адна хатка з невялічкім садам. А каб гуляць паўсюль і хадзіць ў госці, гэтыя людзі навучыліся лётаць. Ім трэба было толькі падумаць аб чым-небудзь добрым, усміхнуцца, раскінуць рукі, і яны ўзнімаліся ў паветра як птушкі. Таму людзі гэтыя былі заўсёды вясёлыя, любілі танчыць і спяваць песні.
І толькі маладыя матулі гэтага народа былі журботныя. Бо калі нараджаўся маленькі хлопчык альбо дзяўчынка, іх трэба было трымаць на ручках, пакуль яны не падрастуць і не змогуць лётаць самі побач з мамай і татам. Таму матулям прыходзілася жыць на сваёй выспе, чакаць тату, які змог бы адвезці іх на лодцы ў госці да бабулі і дзядулі. А тым, у каго лодкі не было, зусім прыходзілася цяжка — трэба было надоўга забыцца на сяброў. Некаторыя матулі з-за гэтага станавіліся такія журботныя, што маглі зусім вывучыцца думаць аб добрым ды ўсміхацца. Тады ім прыходзілася займацца толькі сваёй хатай і агародам да глыбокай старасці.
І вось аднойчы ў сям’і вандроўніка нарадзілася маленькая дзяўчынка. У яе былі такія ж зялёныя вочкі, як у цябе, мая маляўка! Маладая Мама вельмі любіла сваю Малую. Кожны дзень яны выдумлялі што-небудзь цікавае: лавілі матылёў, кармілі рыбак, што лёталі вакол, спявалі разам з птушкамі і марылі аб тым дні, калі змогуць разам узняцца ў неба. Тата-Вандроўнік прывозіў ім розныя падарункі з далёкіх краін і імкнуўся часцей цешыць іх. Чытаць далей » Чароўная казка пра нябесны слінг
