Усе рубрыкі

Каханьне — гэта…

Анфіска з Антошкам
Ідуць па дарожцы,
Бавяць час.

На вокнах – каханьне,
Пяшчоты прызнаньне,
Людзі сьпяць.

Прысьніся, кірпаты,
Анфіске – Антошка,
Ля ракі,

Ля чоўна на хвалях,
Што побач з хмызамі
Таньчылі.

Ружовы шаль
на рыжых валасах
Убірае водар траў
Ды мар.

Вясёлка вуснаў
Агарнула шар,
Ён раптам узьляцеў
І лёгка паляцеў,
Ён нават сам не ведаў, што ўмеў!

Антошка з Анфіскай
Па лужынах Мінска
Ідуць наўскок.

У белых кашулях
Рамонкі начуюць,
Зьбіраюць сок.

На гузіку жоўтым –
Кавалачак неба –
Кропля зор.

Адны толькі мары
Ў сэрцы чульлівым –
Анфіскін звон.

Ружовы шаль
На рыжых валасах
Убірае водар траў
Ды мар.

Вясёлка вуснаў
Агарнула шар,
Ён раптам узьляцеў
І лёгка паляцеў,
Ён нават сам не ведаў, што ўмеў!

антон+анфіса

Каментаваць

Магчыма карыстацца гэтымі HTML тэгамі

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>