Усе рубрыкі

Брохаўскi крыж — Сяргей Брандт

Дакранiся да хворага крыжа, Што стаiць з пазабытых часiн. Спарухнеў i стаў выразна нiжай, Быў ён зроблены з моцных ялiн.

Кожны кленчыў, кранаючы веру, Нешта выразна тройчы шаптаў I прашэнне сцяжынкай даверу На крыжы назаўжды пакiдаў.

Нехта вышыў цвятасты абразiк І з пяшчотай на бок прычапiў. Каб сцярог ад вайны i заразы, […]

Вёска Журавель. Сяргей Брандт

Апошнi шлях, зжаўцелы ганак, У брудзе страшным цiшыня I памiнальны з дажджом ранак. Як грыва хворага каня.

Там вокны ветрыкам зашклёны, Стаў на каленi моўчкi дах. Трасе галiнай клён стамлёны I не знаходзiць сна ў снах. Зямля згнiе гадкоў за дзвесце, Чым здзiвiш туташнiх людзей? Яе нiхто не ўваскрэсiць, Не зробiць, каб была […]

Сутнасць калаўрота. Сяргей Брандт

Крыж дацягнеш да Галгофы На сваiх плячах, а потым Сядзеш побач сутык с богам, Кроў змяшаўшы з лiпкім потам?

Смерць адпусцiць, як звычайна, Не адпусцiш — зменай будзеш. Але ж у постацi астральнай Не змухлюеш, не змухлюеш… Твой прыход святлом лiчыўся, Сутнасць не выносiць болi. Але ж там хтосьцi памылiўся, Не вярнуць […]

Беларускi лёс. Сяргей Брандт

Што наш народ не атрымаў, Што да магiлак не данёс, Згубiў што сярод дробных спраў, Мы называем — беларускi лёс.

Ён — з нараджэння ў полi крыж, Сцяжынка памiж шэрых хат. Ён – цiшыня, калi iзноў маўчыш, Iржа сталёвых цяжкiх крат. Ён — лён счарнеўшы пад дажджом I горкi подых навальнiц. Ён […]