Усе рубрыкі

Кветкi васiлька — Сяргей Брандт

На слуцкiм поясе блакiтным, На срэбры кветка зацвiце. Каштоўнасцi часоў здабытых У куфар нехта зноў складзе.

Каб засталiся для нашчадкаў, Каб людзям потым паказаць, Як ткалi добра раней маткi Так і цяпер не могуць ткаць.

Залоцiць сонечка на волi, Цудоўна ззяюць дзеткам сны. Туман — паркаль у чыстым полi І дождж з […]

Сонейка. Сяргей Брандт

Ой, ты ж маё сонейка, Распляцi ты коскi мне Па вясне, Каб вясёлы птушак спеў Аж да зорак даляцеў Па вясне.

Ой, ты ж маё сонейка, Адпрасуй кашульку мне Па вясне, Каб вада сястрыца зноў Падарыла мне любоў Па вясне. Ой, ты ж маё сонейка, Над лясочкам свецiць мне Па вясне, Каб тваё […]

Шэрая птушка. Сяргей Брандт

ці “А колькі мне, зязюля, гадоў яшчэ засталося?”

Захацелася неяк аднойчы зязюльцы шэрай адной з самых цудоўна-спяваючых птушак стаць. За дапамогай яна паляцела да жоўтага сонейка, што над лесам толькі ўзыходзіла: — Дапамажы мне, цёплае і пяшчотнае сонейка! Вельмі ж хочацца спяваць так, каб нават паветра ад майго спеву не рухалася зусім, а слухала […]