Стаiць пад снегам ёлачка,
Знямеўшы ад чакання.
Ёй зорачкi, як кветачкi,
Пяюць свае жаданнi.
„Ты-самая цудоўная!
Стаяць у хаце будзеш!
Ва ўсiм блiкучым — новая
I лес свой пазабудзеш.
Ды свята вось закончыцца,
Засохнуць усе галiнкi,
У полымя зноў вернуцца
З фальгi тваe сняжынкi.“
А падарункi дзеткам
Паперай упрыгожаны,
А зорачкi, як кветкi,
Марозам прыпарошаны.
„А можа застанешся
Стаяць пад белай коўдрай?
Бо ў лес ты ўжо не вернешся,
Назад шлях вельмi доўгi.“
„Адзiн раз у год свята,
Для ўсiх я — прыгажуня!
Стаяць мне тыдзень у хаце,
Што потым? Hе мяркую.
За смех, дзiцячы гоман,
За пацеркi-сняжынкi
Забуду зорак словы
I родныя сцяжынкi.“
Сяргей Брандт, 13.12.2012
Каментаваць