|
Куст з малымі кавунамi. Ён калючы самы-самы. Усе рукi абдзярэш, Пакуль ягады нарвеш…
Белы ды не цукар, Сыпiць завiруха…
Зорачкi празрыстыя, Легкiя, iскрыстыя. Абляпiлi ўсе кусты, Будзе па вясне вады…
Быў учора, сёння есць, А заўтра будзе новы госць…
[…]
Пытаý камарык у карасiка: «Скажы, карасiк , колькi часiку?» Карасiк той плыве пад мосцiкам, Маýчыць i толькi круцiць хвосцiкам.
А жаба квакае i квакае. Пытаý камар яе па-ýсякаму. А жаба: «Я пра час не ведаю, Табою я, камар, паснедаю».
[…]
Доўга плакалi, радзiлi, Хлеў i сад вадой свянцiлi. I нарэшце, прыйшло следам, Аддаць з яйкамi…суседу.
Усiх злыдняў i хутчэй, З кaшом пакінуць ля дзвярэй. Вось як слаўна парашалi- Зло сваё другiм аддалi.
[…]
Цёмна стала, месяц знiк. Нешта ўначы шчабеча. Дагарэў агонь у печы, Смачна пыхнуў i прыцiх.
Холад цягнецца ў сад, Нечым шэрым, дужа слiзкiм. Доўгiм шляхам, тонкай рыскай Зоркi да зямлi ляцяць.
[…]
|
|