Усе рубрыкі

ЗАВІРУХА (МЕТЕЛЬ. ВАСИЛЕ АЛЕКСАНДРИ) – Сяргей Брандт

Ветры з поўначы злуюцца, снег з палёў мятлой змятаюць,
Хмары белага бяссмерця на вiлах у неба падымаюць.
Гурбай снежнай гэтай хмары ападуць начным распадкам,
Праз мароз нiхто не пройдзе, дагарыць свячным агаркам.

95637883_large_G_Dolendzhashvili_Lunnaya_sonata_Pole_russkoe_pole_Svetit_luna_ili_padaet_sneg

З завiрухай ваўкi выюць, след кароткi — мчыцца зграя,
Жах пад скуру зверам лезе, на скаку кроў застывае.
Сiлай грубай, невядомай гне хмызняк рачны да долу,
Стон ляцiць знямеўшым крыкам i маўчаць зусiм анёлы.

Вой, як плач, крыламi птушкi, замярзаюць нават слёзы,
Iз абшар, зажатых цемрай, уголас моляцца бярозы.
Не наступiць пэўна ранак, рвуцца думкi ў немым хрыпе,
I заплюшчыць зiма вочы, снегам цяжкiм шлях прысыпе.

Шчасце тым, хто пранясецца праз ваўкоў, праз завiруху,
Не памрэ хто, не укленчыць, не парве мароз падпругу…
Вунь блiшчаць чырвонай марай вокны ў хаце каля лесу
I адступiць зграя разам — ваўкi на хутар не палезуць.

Сяргей Брандт, 29.10.2013

Каментаваць

Магчыма карыстацца гэтымі HTML тэгамі

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>