“Выявай цудоўнай над лесам узыходзiць
Зорка-бурштын” — так пяюць у народзе.
Промнi святочным ззяюць лагодна,
Такой i ў небе не бачна нiводнай.
Мабыць яна ёсць надзея людская,
I не шкада, што як кропка малая,
Бо там каля лесу ў дробнай сядзiбе
“Хлапчук нарадзiўся” — крычыць гаварлiва.
Свет зорачкi божай усюды пральецца,
А прыме яго толькi шчырае сэрца.
Хлопчык прыйшоў у наш свет на iмгненне
Лiхтарыкам жоўтым людского сумлення.
Анёлы не ткуць абяцаннi на кроснах,
Ёсць толькi iмгненне, ёсць зорка ў соснах.
Яна дагарыць, потым снег зацярушыць,
На неба адыйдуць маўклiвыя душы.
Сяргей Качанаў-Брандт, 17.12.2014
Каментаваць