Кахаю цябе, стары лес,
Дзе твае хвоi да нябес.
Дзе водар дзiўны ад галiн
I я тану, тану ў iм.
Зялёнай коўдрай мяккi мох
I цiшыня тваiх дарог.
Заплюшчу вочы, быццам сплю,
I зноў пяшчоту тваю п’ю.
А птушак дзiўных галасы
Ўплятуць успамiны ў валасы.
Сярэбранай ракою хмар,
Забытым словам добрых чар.
Я буду назаўжды з табой
Мой стары лес, ты — сябар мой!
Сяргей Брандт, 12.07.2012
Каментаваць