Мiлы край майго дзяцiнства
Ад узлеску, цераз поле.
Песня бабкi над калыскай,
Час той не вярнуць нiколi.
Сцежка, як жыццё, здаецца
Крок ступiў — навокал сосны.
Каля вёскi птушка ўецца,
Хлопчык стаў зусiм дарослы.
Хатка – купкай невялiчкай,
Двор зарос, быльнёг сцяною.
Пад страхой жыве сiнiчка,
Час той не вярнуць нiколi.
„Прывітанне, – рыпнуць сенцы,
Вось з калодзежа вадзiца”.
I замрэ, зашчымiць сэрца,
Край, што вельмi доўга снiцца.
Адпадуць гады i знiкнуць
Ад узлеску, цераз поле.
Ды зямля зноў будзе клiкаць
Тым, што не вярнуць нiколi.
25.08.2013, Сяргей Брандт
Каментаваць