Калi туман хавае да зары
Сцяжынку, што вядзе ў лес
I цягнецца халодным па кары,
Старыя кажуць: „Продак уваскрэс!”
Сярод вiльготнай гэтай цiшынi
Пачуецца зноў грукат капытоў,
Успыхнуць у полi стылыя агнi
Урыўкамі даўно забытых сноў.
I дзе раней дуб волатам стаяў,
Паявяцца абрысы моцных сцен.
У тумане, памiж пажухлых траў,
Не патрабуе помнiць узамен.
Застогне цяжка пад канямi мост,
Пачнецца сеча з крыкамi ўначы.
Hе пройдзе вораг цераз гэты пост
Hачная птушка цяжка пракрычыць.
A з першым промнем усё прападзе,
Нi гука, нi замшэлых камянёў.
Як вiр глыбокi, цемрай у вадзе,
Схавае назаўжды абрыўкi сноў.
Нiхто i не паверыць тут, але ж,
Калi туман пральецца малаком,
Убачыш сам абрысы белых веж
І мост, i продка вечнага з канём…
Сяргей Брандт, 17.10.2012
Каментаваць