|
|
Пераклад на беларускую мову
Сонца узыйдзi, братка, знайдзi.
Сорак чатыры промнi ў грудзi.
Сорак табе, моцна гары,
Промнi чатыры мне падары.
Промнi два cваe цяплом
Пакладзi мне на чало.
Рэшту кiнь куды-небудзь —
Мне у вочы цi на грудзь.
Сонца — коршак залаты
Абаронiць ад бяды.
Трохi, сонца, пачакай!
Выслухай, не уцякай!
Зрабi, сонейка, мяне
Сваiм промнем на сцяне!
Каб мой любы пакахаў,
Каб нас бог не раз’яднаў!
Сяргей Брандт, 19.04.2014
Калi зямля мая прачнецца
Ад сну, што даўжынёй з жыццё.
Сцяг над краiнай узаўецца —
Святы Міндоўг з стальным канём.
A птушкi з вялiкосных даляў
У голас гiмн зямлi спяюць.
Ды знiкне гук цяжкiх кандалаў,
Як людзi добра зажывуць.
На мове роднай загавораць,
Лес з раўчуком, дуб на палi.
Што знiкнуць нават слёзы, гора,
Як жаль чарнобыльскай зямлi.
З сваёй крывёй жыццё аддалi,
Не пойдзем болей у палон.
Што мы з чырвоным пагублялi,
Як каматозны доўгi сон.
Калi зямля мая прачнецца?
Сяргей Брандт, 19.04.2014
Коцік шэры асцярожна
Робіць заднюю падножку
Вось дык дзіва, злы ваўчок
Паваліўся на бачок.
Сяргей Брандт, 18.04.2014
Уступ
Гiсторыя мая, магчыма, будзе недасканалай, бо прайшло шмат часу. Нават яна будзе
трохi iнакшай, чым тая, якую я пачуў першы раз з вуснаў адной зусiм старэнькай бабулькi. У позні зімні вечар, калі завіруха замяла па самы верх схудзеўшы паркан і прынялася падбірацца да даху, калі мароз выў у коміне галодным ваўком, у знямеўшай ад холаду хатцы засталося толькі адно месца, дзе было цёпла і ўтульна. Гэта маленькая ляжанка. Там, пад тоўстай ватняй коўдрай, ляжалі спалоханыя дзеці. А, каб малым было не так страшна, ім нараспеў бабулька расказвала пра розныя казачныя здарэнні.
За сцяной з бярвенняў шалёна гудзеў вецер, дах прамінаўся ад вялізнай колькасці мерзлага снегу, капціў чорным каганец, а перад вачыма дзяцей уставалі фантастычныя вобразы магутных і чароўных персанажаў. Звычайна ўсё нечакана пачынаецца толькі з аднаго слова, а потым ужо не спыніць палёт думак, пакуль салодкі глыбокі сон не заплюшчыць лагодна сваімі цёплымі далонямі стомленыя дзіцячыя вочкі. І там на мяжы, паміж уважлівасцю і санлівасцю заўсёды застаецца сэнс гэтай гісторыі, трохі казачны, трохі сапраўдны, што нават прачнуўшыся, не заўсёды спачатку і зразумееш, а ці было ўсё гэта сапраўды. Полымя даела апошнія дровы і супакоілася, маленькі каганчык таксама стаміўся і, пырхнуўшы напаследак некалькі разоў, патух. Спачатку ў цемры нічога не здаралася, а потым з’явіліся жоўтыя плямы і кругі, а затым і вельмі цікавыя часткі гэтай гісторыі, але малыя ужо моцна спалі і бачылі свае каляровыя сны.
Сяргей Брандт, 14.04.2014
|
|
