|
|
Рэчка думкаю глыбокай
Хвалi прынясе здалёку.
Абгарне сваiм блакiтам
Птушак у небе над Мадрыдам.
На чужбiне, як у палоне —
I вячор у дрыгве не тоне.
Цягне лес жыццё марудна,
Ды няма парады путняй.
А пад сэрцам адназначна,
Боль зямлi сваёй не бачна.
Не чуваць яскравай мовы,
На замежнай гучаць словы.
Пачарнела над Мадрыдам,
Ноч над дахамi разлiта,
I гарыць адна ў скарбонцы
Зорачка ў маей старонцы.
Сяргей Качанаў-Брандт, 27.02.2016
Пачатак перакладу — першы разьдзел казкi Отфрыда Пройслэра “Малая Ведзьмачка” (Die Kleine Hexe).
Разьдзел першы. Гузы на галаву
Была сабе адная Малая Ведзьмачка ста дваццаці сямі гадоў, што для ведьзмы век даволі малы.
Яна жыла у хацінцы, якая стаяла самотна сярод дрымучага бору. Ведзьмачка была малая, таму й хата ў ёй была невялічкая. Але для ведзьмачкі яе было цалкам досыць – шчыра кажучы аб лепшай хаце ведзьма й марыць не магла: там быў і цудоўны пакрыўлены ветрам дах, і разьвіханы комін, і бесьперастанку ляпаючыя аканіцы. Ззаду хаты была прымураваная печ, бо без пячы ведзьміна хата ўжо й ня ведзьміна хата.
Чытаць далей » Малая Ведзьмачка (казка, пераклад з нямецкага)
Калi гады мяне схаваюць,
Але паклiча Беларусь,
У час, такi патрэбны краю,
Я першай зоркаю вярнусь.
Святло, як чыстая малiтва,
Загоiць раны на палях.
Без спеваў i неўрачыста
Пачне квiтнець iзноў зямля.
Забудуць людзi пра ахвяры
I не патрэбна пустых слоў.
Хваробы згiнуць i пачвары,
Якiя пьюць людскую кроў.
Жыццё па-новаму пачнецца
Без рабавання, без хлусні,
I кожнага кране за сэрца
Жыццё людзей без мiтуснi.
Калi гады мяне схаваюць,
Але паклiча Беларусь
У час, такi патрэбны краю,
З бусламi першымi вярнусь.
Сяргей Качанаў-Брандт, 27.01.2016
Чаму такi нязграбны,
Хворы мой Анёл?
Ружанчык надарваўся —
Пацеркi на стол.
Чаму такi гаротны?
Дзе твае крыло?
І зорачкi нiводнай,
I сцяжынка – шкло.
Чаму такі халодны,
Быццам змерзлы снег?
Мо там у аблоках,
У забароне смех?
Чаму такi счарнеўшы
Твой лагодны твар?
Я паклаў усе вершы
Богу на алтар.
Сяргей Качанаў-Брандт, 26.01.2016
|
|
