|
|
Пануры, шэры дзень у голым полi,
Дождж зранку сеe дробны ўраджай.
Здаецца, што цяпер, а можа i нiколi,
Зялёным не пакрыецца аслiзлая мяжа.
У небе птушак хворых адгалоскi
Навеюць сум вакол, а золата рабiн,
Як скарб зямлi ляжыць, ля самай вёскi,
Адмежаваўшыся ад чарнаты галiн.
Дым з цеплынёй запросiць у госцi,
Сядзець ля пячы так цудоўна, добра так.
А дождж над дахамi пяе i просiць восень,
Каб сабiралася шустрэй у дальнi шлях.
Сяргей Брандт, 10.10.2012
Калi туман хавае да зары
Сцяжынку, што вядзе ў лес
I цягнецца халодным па кары,
Старыя кажуць: „Продак уваскрэс!”
Сярод вiльготнай гэтай цiшынi
Пачуецца зноў грукат капытоў,
Успыхнуць у полi стылыя агнi
Урыўкамі даўно забытых сноў.
I дзе раней дуб волатам стаяў,
Паявяцца абрысы моцных сцен.
У тумане, памiж пажухлых траў,
Не патрабуе помнiць узамен.
Застогне цяжка пад канямi мост,
Пачнецца сеча з крыкамi ўначы.
Hе пройдзе вораг цераз гэты пост
Hачная птушка цяжка пракрычыць.
A з першым промнем усё прападзе,
Нi гука, нi замшэлых камянёў.
Як вiр глыбокi, цемрай у вадзе,
Схавае назаўжды абрыўкi сноў.
Нiхто i не паверыць тут, але ж,
Калi туман пральецца малаком,
Убачыш сам абрысы белых веж
І мост, i продка вечнага з канём…
Сяргей Брандт, 17.10.2012
Вецер пяе, клiча птушак у вырай,
Мокрае лiсце — жоўтым у дзверы.
Словы лагодныя: „Ave Maria…”,
Як чысты свет i масты нашай веры.
Праз сотнi дзён, абрываючы крылы,
Па першай вадзе вярнуцца да хаты.
Абшары прамовяць: „Ave Maria…”,
На лiпе старой запiшчаць бусляняты.
Нiзкi паклон да зямлi мой Радзiме,
Што слухаць i бачыць мяне навучыла.
Словы пра вечнае: „Ave Maria!”,
Вера людзей i зямлi нашай сiла.
Сяргей Брандт, 02.02.2013
Вунь там, за лесам, была вёска,
Гадоў пятнаццаць, як няма.
Сцяжынак вузкiя палоскi,
Сады, падмуркi, цiшыня.
Ляцяць у вырай птушкi цяжка,
Iх гонiць подыхам зiма.
Над вёскаю ляцяць паважна,
Над тым, чаго ўжо няма.
Пад хмарным небам aдгалоскi,
Зноў на чужбiну да вясны.
Вунь там, за лесам, была вёска,
Цяпер чакаюць толькi сны.
Сергей Брандт, 09.08.2012
|
|
