Усе рубрыкі

Ігар Кузьмініч: Пра чароўны падземны горад

PadzHarodniaAbrezany

Велічны і слаўны наш горад, але не толькі сваімі людзьмі, замкамі, цэрквамі і касцёламі, але і яшчэ падземным горадам.

 

Старыя людзі казалі, што падземны горад узнік яшчэ да таго як сюды прыйшлі першыя людзі. Гэта цмокі і вужы якія жылі тут рылі для сябе тыя хады і жылі там. І паколькі цмокі і змеі былі не простыя, а чароўныя, то і іх падземныя хады – падземны горад таксама чароўны.

 

Так доўга думалі людзі, але вось адкуль дапраўды ўзяўся падземны горад.

Чытаць далей » Ігар Кузьмініч: Пра чароўны падземны горад

Ігар Кузьмініч: Чаму знікла Гарадзенская Ратуша

Ratusha


 Жылі ў нашым слаўным горадзе выдатныя майстры. Працавітыя ўсё гэта былі людзі. І дзень і ўночы завіхаліся яны на працы і здавалася ніколі ім няма спачынку. Ад гэтага заможнаю і ладнаю была ў тыя часы Гародня.

Убачыў вялікі князь і кароль які працавіты і адказны люд жыве ў Горадні і вырашыў дазволіць гарадзенцам пабудаваць месца дзе б яны супольна маглі вырашаць свае праблемы. Тады на цэнтральнай плошчы – на Рынку, дзе кожны дзень хоць раз быў кожны гарадзенец, паставілі Ратушу. Гэта быў велічны будынак з вежай і гадзіннікам і сюды сыходзіліся ўсе гараджане каб раіцца што ім трэба рабіць для гарадзенцаў і для горада.

Чытаць далей » Ігар Кузьмініч: Чаму знікла Гарадзенская Ратуша

Ігар Кузьмініч: Як паўстаў мураваны “Стары Замак” у Гародні

СтарЗамакГародня

 

Некалі даўно Гародня была маленькім горадам абнесеным драўлянай сцяной і земляным валам. Праўда была частка сцяны зробленай з плінфы, такой асаблівай тонкай і быццам разпляжанай цэглы, але гэта быў толькі адзін кавалак сцяны з заходняга боку, які здзіўляў падплываючых да Горадні з мора па Нёмане купцоў. Збольшага абарончыя прыстасаванні – сцены і вежы былі зроблены з дрэва, якога багата было ў Гарадзенскай пушчы вакол места. Адно толькі казалі прыхадні, што розныя часткі сценаў – не давядуць да дабра. Людзі тады меркавалі, што няма сілы ў тым што не знітавана адзінствам.

Чытаць далей » Ігар Кузьмініч: Як паўстаў мураваны “Стары Замак” у Гародні

ШТО РАСКАЗАЎ СТАРЫ МЛЫН — Сяргей Брандт

Частка дзясятая
НАЛIБОКСКАЯ НЕЖЫЦЬ
Не кожны верыць, што так i было
мельница 4
Дачка вясковага равiна
Пасля хваробы памярла.
Гадкоў шаснаццацi, Марына,
Як ружай квёлай адцвiла.

Замест малiтвы — толькi мова:
„Нявiннасць нельга харанiць!”
„Патрэбна вызваць поца Шлёму!”
Закон Талмуда, што тут гаварыць!”
001-Lady-Of-The-Dancing-Wat
Чакала ў труне нявеста
Шлюб свой заветны назаўжды.
У хатцы цёмнай мала месца
Замест фiранак — лён таўсты.

Да бiмберу хто не ахвочы?
Поц выпiў шклянак, пэўна, тры.
Ён быў гаспадаром той ночы
Да першых промняў, да зары.

У поўдзень дзеўку пахавалi,
На месцы голым, уздоўж радоў.
I ў госцi нежыць не чакалi,
Сярод кароткiх сваiх сноў.

А месяц плыў руды i поўны,
Ад лесу поўз зямельны дух.
Ды цень заглядвала ў вокны
Халодным датыкненнем рук.

Бялёсым лёг туман вiльготны
Ды цiшыня хоць сэрца грэй.
К дварам прыбiлася сумота
I стала зданнем ля дзвярэй.

Загадам Божым, людзям данным —
Жывому — свет, а смерцi — жвiр.
Усё разумна, аж занадта,
Дабру не служыць люты звер.

З крывёй густой на сваiх вуснах,
Тых, хто п’е кроў — чакае грэх.
На хутарах, не толькi беларускiх,
Запамятавалi пра звонкi смех.

За працай, на зямлi цяжарнай,
Нiхто ахвяры не лiчыў.
I толькi, калi ноч без хмараў,
Серп маладзiцы люд касiў.

Затым за чаркай гаварылi:
„Не трэба мёртвага чапаць! ”
I бiмбер горкi моўчкi пiлi,
Каб начэй тых не ўспамiнаць.

Народ мой мае з жыцця казкi,
Фальклор у кожнай вёсцы свой.
На кожны двор свае прывязкi,
Яны схаваны… пад зямлёй.

Ды моладзь слову не паверыць,
Што жахi ёй — хоць кол чашы.
Калi ў поўнач адчынЯцца дзверы
I кроў пральецца ў нямой цiшы.

Сяргей Брандт, 18.09.2013