|
|
Там, дзе на ростанях шумiць,
Падросшы за стагоддзе бор.
Дзе ранiца бурштынам зiхацiць,
Дым успамiнам цягнецца да зор.
Дзе песня льецца ў тумане салаўя,
Кранае сэрца крышталёвым гукам.
Дзе цяжкiм коласам засеяна зямля,
Дзе хаты накрывае белым завiруха.
Дзе хочацца застацца тленам назаўжды,
Прыгоркам у лесе з чырванню рабiны.
Кустом малiны ў полi, клёнам на мяжы,
Cаладкой цiшынёй i колам каля млына.
Цяпер цябе нiколі мне не пазабыць,
Мой кут, дзе цягнецца ўсё самых да зор.
Там, дзе на ростанях на мове шапацiць
Падросшы за стагоддзе аксамiтны бор.
Сяргей Брандт, 16.10.2012
Таемнасць Балотных Ялiн,
Яна абступае знянацку.
У плачы чорных галiн
Пачуеш сумоту, не ласку.
Замшэлая з часам сцяна,
Сустрэне адразу з дарогi.
Маўчыць з раўчуком цiшыня,
Дрыгву не вартуюць аблокi.
У поўнач туман ад балот,
Не бачна даўгая сцяжынка.
Да самых дубовых варот
Здранцвелых, як тая скарынка.
I не адпусцяць нiяк,
Сваю таямнiчасць нiколi,
Нi рэчка, нi хвоi, нi грак,
Нi нават адлiга на полi.
Таемнасць Балотных Ялiн,
Яна абгарнае знянацку.
У плачы намокшых галiн,
Пачуеш сумоту ды ласку.
Сяргей Брандт, 24.03.2013
У Кацi — новае пальто,
У Цiны — вершыкi Барто.
У Слаўкi — камiзэлька
I кот на батарэйках.
У Iры — плацце ў кветкi,
(Зайздросцяць Iры дзеткi.)
У Лёнькi — доўгая вуда,
Шалаш i плыт каля маста.
У Лены – жоўты мячык,
Таўсты глiняны глячык.
„У Дзiмкi — кажа Толiк —
Ёсць жабяняткаў слоiк.
Мо хопiць нам злавацца?
Давай пачнём — мяняцца!”
На выгане ля крайнiх хат
Мяняюць хлопцы жабянят.
Сяргей Брандт, 25.07.2013
Даражэнькi бегемоцiк,
У цябе вялiкi роцiк.
У цябе таўстая спiнка,
I не маеш ты шчацiнкi.
Пад ваду хаваеш вочы
I равеш, бо есцi хочаш.
У цябе мяккiя пяткi
I не робiш ты зарадкi.
На бачку сваім ляжыш
I як трактарчык храпiш.
Даражэнькi бегемоцiк,
У цябе таўсты жывоцiк.
Трэба спортам занiмацца,
Скакаць, бегаць i смяяцца.
Вадзяны, ты, добры конiк,
Вось табе мой парасонiк.
Сяргей Брандт, 24.07.2013
|
|
