Дзянькоў, магчыма, восем да Дзядоў,
Альжбетка ў братоў гуляла да начы.
У маладую яблыньку, у назвы гaрадоў,
Забыўшы пра дагляд — так добра на пячы.
Аднак да хаты ноччу — нi на крок!
“Я так баюся, бацька за мной прыйдзе!”
Гiсторыю жахлiвую, як чорт збiраў аброк,
Паведала братам, нiхто не быў у крыўдзе.
Пра цыганоў, што кралi маленькiх дзяцей,
I страву з iх варылi, вось якiя жахi!
Газнiчка згасла, дзецi бачаць, ля дзвярэй,
Стаiць рагаты чорт з торбаю пад пахай.
Хацелi зараўсцi — здранцвеў нямы язык,
А чорт блiжэй, вось ён стаiць ля печы.
Нарэшце да палiцы прычапiўся крык,
Калi Альжбетку брат крануў за плечы.
У гэтым рэве звонкiм хатка ажыла,
На кухнi адгукнулася бабулька.
Свет запалiла, замест страшнога — чапяла,
Чорт знiк, вiсiць на чапяле кашулька.
Звалiўся на падлогу меньшы брат,
Альжбетка, як пажарная сiрэна,
Крычала так, што заглянуў у госцi сват,
Трамаючы у руках альховае палена.
А потым дзецi расказалi самi ўсё —
Пра цыганоў i пра аброк чарцiны.
I кожны атрымаў ад дзеда за сваё,
Альжбету ж прамiнула добрая лазiна.
Нi слова ў гiсторыi маёй хлуснi,
Альжбетка дзень, як у госцi не заходзiць.
„Вось былi на двары, а потым дзе яны?
Малымi ўсё ж нявестка верхаводзiць!“
Сяргей Бранд, 17.10.2012
