Мой маленечкі каток —
ненаедлівы раток —
насамрэч і не кацёнак,
а гарэзлівы чарцёнак.
Вочкі-хітрыкі звярне,
натапорыць на мяне,
і — у бокі — скокам, скокам,
і — у скокі — бокам, бокам.
І палюе, нібы звер,
на бабулю, на таршэр,
на маленькую сястрычку,
на матулі чаравічкі,
на смятанку, на катлетку,
на мяне і на суседку…
А з работы прыйдзе татка —
рыссю ўчэпіцца за пяткі
і грызе, грызе, грызе —
кусь і накусь — па чарзе.
А пасля — такое гора —
разбяжыцца — і па шторах
залязае на дыван
і ляціць, бы “ераплан”
ці калматая жар-птушка
на пухнатыя падушкі.
Даляціць — і — дабрадзей!—
“намывае” нам гасцей—
і насліненаю лапкай,
і расчоскаю-царапкай.
Ды ізноў — у бок і ў скок.
Ды ізноў — у скок і ў бок.
І адкуль такія “ігры”?
Можа, ён — прапраўнук “тыгры”?
Каментаваць