У сястры маёй — Наташкі —
завяліся ў галаве…
не, не думкі — пасмяяшкі,
не адна, а цэлых дзве.
Учапіліся ў дзяўчынку
як две злосныя блыхі
і казычуць без прыпынку —
“ха-ха-ха і “хі-хі-хі”…
Што Натуля не рабіла,
каб ізноў “сур’ёзай” стаць,
пасмяшынкі-“завадзілы”
не даюць ёй пазяхаць.
З усяго, што бачуць вочы,
чуюць вушы (ой, туга!)
наша Натачка рагоча —
“хі-хі-хі” ды “ха-ха-ха”!
“Ха-ха-ха”— мае вы людцы!
“Хі-хі-хі”— даволі ныць!
Вочы з вуснамі смяюцца —
аніяк не ўгаманіць.
Нат у школе на занятках
“праработалі” яе:
разгубляла ўсе “дзявяткі”
праз хіхіканькі свае.
Я рашыў сваю сяструху
ад бядоты ўратаваць:
падышоў, у вуха дзьмухнуў
дый узяўся “ўрачаваць”.
Казытнуў яе старанна
ды падбавіў, колькі мог…
І царэўначка-смяяна
рот закрыла на замок.
Ды праз нейкае імгненне
стала дзіка верашчаць
і, упаўшы на калені,
рохкаць, рыкаць і крычаць.
І на вочках не смяшынкі,
а слязінкі ўзніклі — дзве.
Ну нарэшце ўжо дзяўчынка
не рагоча, а раве!
А смяшаты-вірусяты
(ці паверыце, ці не?),
як гарэзы-кацяняты,
скаканулі на мяне.
Зараз я ужо смяюся…
Рагатун — каторы час.
Вось цяперака баюся
заразіць кагосьці з вас.
Каментаваць