Далёка-далёка, у той краіне, куды можна дабрацца толькі на дыване-самалёце, стаіць дзіўны Замак — Замак Часу. На сценах Замка роўна 12 вежаў, а на даху 2 стрэлкі, кожная як карабельная шчогла велічынёй. Гэта самыя дакладныя гадзіннікі на свеце. Па іх правяраюць свой ход нябесныя свяцілы.
Ля сцен Замка раскінуліся вялікія азёры. Адно — на ўсходзе. Кожны, хто зазірне ў яго, убачыць тамака сваю будучыню. Другое — на захадзе. У ім, нібы ў люстэрку, адлюстроўваецца наша мінулае. Гісторыя, якую я распавяду табе, даўно ўжо на дне гэтага возера, але калісьці яна прынесла нямала клопатаў насельнікам Замка.
Здарылася гэта ранняй травеньскай раніцай. Ішла пятая гадзіна. Зрэшты, так кажуць толькі людзі па сваёй наіўнасці. Пятая гадзіна нікуда не йшла. Яна сядзела на беразе возера Будучыні і боўтала у вадзе нагамі.
З вады з’явілася Хвілінка-малютка.
— Гэй! Шмат вас тамака яшчэ засталося? — паклікала яе Пятая гадзіна.
— Я сорак другая, — адказала Хвілінка, і асцярожна стрэсла з сябе вадзяныя пырскі, якія імгненна ператварыліся ў шэсцьдзесят малюсенькіх секундачак. Хвілінка ўважліва пералічыла сваіх малянят і, зрабіўшы з іх шэраг, павяла праз Замак да заходняга возера.
— Цік-так, цік-так, цік-так, — загрукаталі па лесвіцах Замка дзясяткі малюсенькіх чаравічкаў.
“Да пяці я паспею яшчэ задрамаць”, — падумала Пятая гадзіна. У гэты час сорак трэцяя Хвілінка выйшла на бераг і яшчэ на шэсцьдзесят кропелек зменшылася возера Будучыні.
— Цік-так, цік-так, цік-так, — зноў пачулася пад вежамі замка. — Цік-так, цік-так, цік-так… І раптам змоўкла. Пятая гадзіна прыслухалася.
— Што здарылася? — паклікала яна новую Хвілінку.
— Нам яшчэ рана, — адказала Хвілінка, і паглядзела наверх.
Сапраўды, вялікая стрэлка ўсё яшчэ стаяла на сорак другім дзяленні.
“Няўжо гадзіны спыніліся?” — падумала Пятая гадзіну і са ўсіх ног пабегла да возера Мінулага.
Сорак другая Хвілінка была тамака. Яна блукала па беразе і нешта шукала сярод камянёў.
— Ах ты разбойніца! — напусцілася на яе Пятая гадзіна. — Знайшла час у хованкі гуляць.
— Я Секундачку згубіла, — усхліпнула Хвілінка.
— Зараз позна шукаць. Марш у ваду!
— Не магу, я павінна вярнуць возеру Мінулага ўсе шэсцьдзесят кропелек, што ўзяла ў возеры Будучыні.
— Вось няўклюда! — раззлавалася Пятая гадзіна. — Як жа мне зараз стрэлку з месца ссунуць? — Яна дастала свой лук і прыцэлілася. “Дзынь!” — стрэлка ні з месца. Прыцэлілася яшчэ раз, і зноў дарма.
— Што ж зараз будзе? — усхліпнула Хвілінка.
— Добра, не раві,- супакоіла яе Пятая гадзіна. — Глядзі, каб астатнія не разбегліся, а я схаджу ў Замак да бацькоў, даведаюся, што рабіць.
Пятая гадзіна заслала возера смугой, замкнула вароты і сыйшла.
Бацькі былі дома. Ноч сядзела ля акна, бледны Дзень драмаў, паклаўшы галаву ёй на калены.
— Ты што такая журботная, маляня? — здзівілася Ноч, убачыўшы дачку.
— Будзеш журботнай, калі з-за адной Секундачцы дзве стрэлкі спыніліся, — прабурчала тая.
— Не хвалюйся, дачушка, зараз мы іх ссунем.
Ноч узмахнула хусткай, і ў тое ж імгненне тысячы зорак зіготкім ланцугом аблыталі непакорлівую стрэлку.
Ланцуг нацягнуўся і… рассыпаўся, не ссунуўшы стрэлку нават на паўдзялення.
— Трэба да Месяца ісці, — уздыхнула Ноч, — можа, у яго знойдзецца лішняя Секундачка.
Але Месяца дома не было. Ён шпацыраваў у садзе.
— Дабрыдзень, Травень! — пакланілася яму Ноч. — Ці няма ў цябе лішняй Секундачцы?
— Толькі што бачыў, гуляла тут з пчолкамі нейкая Секундачка, — усміхнуўся Травень. — Вось Сонейка паднімецца, знойдзем яе.
— Як жа яно паднімецца? — уздыхнула Ноч. — Вунь стрэлкі на вежы спыніліся.
— Вось гэта навіна! — здзівіўся Травень. — Ну нічога, зараз яны ў мяне не толькі хадзіць, скакаць будуць.
Зайграў Травень на жалейцы, заскакалі птушкі, звяры, і дрэвы, і кусты, нават вежы ў скокі пайшлі, толькі стрэлкі — ні з месца.
— Відаць, дужа затрымаліся, калі нават мая дудка іх ссунуць не можа, — развёў Травень рукамі. — Прыйдзецца да Года ісці, ён больш нашага ведае.
Нарваў Травень-месяц кветачак і адправіўся ў Замак.
Год у той час выдаўся важны. Ён любіў паспаць.
— Гэта ты, Студзень? — высунуў ён галаву з-пад коўдры, калі пачуў грук.
— Што вы, бацечка! — усміхнуўся месяц. — Я — Травень.
— Не можа быць! — схапіўся Год за каляндар. — Як хутка час бяжыць.
— Ужо не бяжыць, ужо стаіць, — загаманілі госцікі. — Секундачка гадзіны спыніла.
— Секундачка?.. Тая, што менш Хвілінкі?.. Гэта што яшчэ за жарты? — раззлаваўся Год. Зняў ён са сцяны барабан і закамандаваў: “А ну, стрэлкі, наперад, крокам, арш!!! Аць-два! Аць-два! Аць-два!..”
А стрэлкі дзе стаялі, тамака і засталіся.
Яшчэ мацней раззлаваўся Год. Апрануў ён свой мундзір, пералічыў зорачкі на пагонах, і адправіўся на другі паверх да Стагоддзя. Аць-два! Аць-два! А за ім і астатнія насельнікі Замка.
Спыніліся яны ў дзвярэй з таблічкай: “Стагоддзе — без закліку не ўваходзіць”. Пашэнціла, што Год у той час толькі назвы месяцаў на сваім каляндары чытаць умеў. Ён дзверы трохі адчыніў і унутр зазірнуў. Тамака гарэла свечка і рыпала пяро.
— Ты што так рана прачнуўся, карапуз? — падняўся з-за стала сяды старац.
— Адважуся дакласці, стрэлкі на вежы спыніліся! — адрапартаваў Год.
— З-за такой дробязі ты мяне турбуеш? — Стагоддзе высунуўся з акна і ўпёрся плячом у стрэлку. Стрэлка нават не зварухнулася. — Глядзі, стары я стаў, — уздыхнуў Стагоддзе. — Але ж дапамажыце… Уперліся ўсе разам — ізноў дарма.
“Можа, старая Эра гадзіны спыніла?” — задумаўся Стагоддзе.
Калі Стагоддзе зазірнуў у яе пакоі, Эра драмала ў крэсле.
— Прачніся, матухна, Час спыніўся! — затрубіў ёй на вуха Стагоддзе.
— Час? — залыпала Эра вачамі. — Не, сынок, не бачыла. Колькі Стагоддзяў яму служу, а ні аднойчы яго не бачыла. І дзе ён толькі блукае?
Старая зняла са сцяны ключ і адчыніла ім галоўную вежу Замка. Праз замочную свідравіну Стагоддзе бачыў, як яна дайшла да сярэдзіны вежы і раптам, прыпаўшы на калены, нешта замармытала.
“Бедная старая”, — падумаў Стагоддзе. Ён не падазраваў, што ў гэты момант Эра ўбачыла тое, чаму служыла ўсё сваё жыццё. На каменнай пліце ляжала перад ёй малюсенькае стварэнне, лёгкае як імгненне. Перад ёй ляжала Секундачка, якая заблудзілася.
— Дык вось ты які, Час! — захоплена прашаптала старая ключница. — Ты, мусіць, вельмі стамілася? Адпачывай, дзіцё. Наперадзе яшчэ доўгі шлях.
— Ой! — піснула Секундачка, прасынаючыся. У адзін момант яна зляцела з пліты і шмыгнула пад дзверы.
Цяжкая стрэлка на галоўнай вежы Замка здрыганулася і пераскочыла на сорак трэцяе дзяленне.
— Цік-так, цік-так, цік-так! — зноў загрукаталі па ўсходах Замка дзясяткі малюсенькіх чаравічкаў.
Той раніцай сонца паднялося аж на гадзіну пазней звычайнага. Але людзі не звярнулі на гэта ўвагі. Толькі адзін стары чараўнік ведаў гісторыю з Секундачкай ды распавёў яе аднойчы суседскаму хлапчуку, які збіраў для чараўніка зоркі, што падалі з неба. А калі хлапчук вырас, ён вырашыў распавесці гэтую гісторыю і іншым дзецям…
Аўтар І.Шypкo
Малюнкі У.Пepцoвa
Па-расейску тут
Каментаваць