Першаму Князю Вялікага Княства Літоўскага МІНДАЎГУ
Што засталося нам у памяць ад дзядоў —
Ляжыць крушынаю замшэлых валуноў.
Змывае жаль магутным павaдкам ракі
І помняць не ўсе старыя берагі.
З лясоў сырых, са скошаных лугоў,
Прыходзяць сны ад векавых дубоў.
Павольна так гісторыю нам край пяе
І з ласкі божай князь Вялікі ўстае.
Трымае моцна ён, як у былых вяках —
Лёс, мір і будучыню ў сваіх руках.
Каб не забылі мы глыбокіх каранёў,
Салодкі волі смак і цішыню капліц,
Пад раніцу са стылых туманоў
Спадар Зямлі ідзе, як подых навальніц.
12.12.2011
Каментаваць