ЧАСТКА ПЯТАЯ … ГІСТОРЫЯ ДОЎГАЯ, СТРАШНАЯ, АЛЕ ЗАПАМЯТАВАНАЯ ЎСІМІ
УСТУП
Днi, як вада бягуць,
Хмары за днямi ўслед.
„Пеўнi цяпер не пяюць” —
Кажа мне сiвы дзед.
„Раней вёска стаяла адна,
Хатак мо пяць у радок.
Цяпер — жыве цiшыня,
Зшарэў ад дажджу слупок…”
…Ля самага лесу жыў
Адзiн чалавек стары.
Добраму ён не служыў,
Хварэлi, чарнелi двары.
Адкуль ён i як завуць?
Не ведаў, напэўна, i млын.
Жывёлы, як мухi мруць,
Няма малака малым.
Гарыць за поўнач акно,
Нешта чаруе стары.
Ходзiць па вёсцы зло,
Нечым рыпiць на гары.
Жах, як паветра, не спiць,
Веры ў людзях няма.
Калодзеж нудна скулiць
I плача ў хлеве ягня.
Сабралi бацькi савет —
Як вядзьмара пакараць?
„Спалiць — кажа цiха дзед,
— Калi будзе ў хаце спаць.”
Гарыць у начы маладзiк,
Сена сухое – пад дах.
Забiты ў дзверы цвiк,
Нямы, несусветны жах.
Згарэў у хаце вядзьмар,
Да ранiцы былi ўсе.
I бачылi мноства чар,
Якiя цяклi па страсе.
У полымi i ў дыму,
Па чорных тлустых клубах,
Злы дух, як мароз у зiму,
Сцялiўся нудой па садах.
Ад чорных нядобрых спраў
Застаўся калодзеж адзiн.
А вогнiшча дождж рахрыстаў,
Бачыў стары гэта млын.
I кажа: „Вядзьмар цяпер
У ноч на Купала не спiць.
Б’ецца кажан у дзверы,
I нешта зноў злое бубнiць.
Ведае, што ў начы
Не помнiць нiхто яго.
I млосна ў голас крычыць
Даўнiшняе чорнае зло.”
Сяргей Брандт, 31.05.2013
Каментаваць