Дождж у Вiльнi, слiзкi брук,
Восень з-за вугла завыла.
I званоў маркотных гук —
Дзесьцi бачыў, штосьцi была.
Пад завесу з туманоў
Дзень схавае скрыжаваннi.
Дахi — вопратка дамоў,
Не прыгодны для спаткання.
Як знарок, замруць муры
Плямай стыне шэрай вежа.
З дымам сцягне да гары
Векавую незалежнасць.
Дождж павольны, мокне крыж,
На дзвярах знак «38».
Гэта — Вiльня, не Парыж!
Замчышча старога восень.
Сяргей Брандт, 20.09.2012
Каментаваць