Цемень цягнецца ад лесу, Як вужака памiж хат. Скача па страсе гарэзай Чорны, быццам сажа, грак.
Дзюбне ў раму, мне здаецца Нехта з ранiцай памрэ. Птушка над людзьмi смяецца, Груцы смачнай не бярэ. Сунецца праз ноч дарога, Свет мiргне за шэрым шклом. Грак напэўна служыць богу, Як суддзя, стальным крылом. Пасвiць ён нявiнных […]
