Водныя працэдуры. Казка пра слана і дырэктара заапарка

Аднойчы ў кватэры Дырэктара Заапарка адключылі ваду, ды не гарачую, а наогул усякую.

Дырэктар вельмі засмуціўся. Як жа ж ён, нямыты, з’явіцца перад наведвальнікамі заапарка? І нават больш таго – як жа ж ён, нямыты, з’явіцца перад насельнікамі заапарка? Бо насельнікі гэтыя мыюцца некалькі разоў на дзень: птушкі старанна чысцяць сваё пер’е, тыгры вылізваюць свае паласатыя футры, а бегемот дык і зусім з вады не вылазіць…

Аднак служба ёсць служба, і нямыты Дырэктар у патрэбны час прыбыў у заапарк.

Звяры адразу зразумелі, што ў Дырэктара сёння здарылася нейкая непрыемнасць.

– Што невясёлы, Міхалыч? – спагадліва запытаў Страўс.

– Ды вось, ваду адключылі, – маркотна адказваў Дырэктар.

– Так-а, бяда, – адказаў Страўс і схаваў галаву ў пясок. Страўсы заўсёды так робяць: ледзь што – адразу галаву ў пясок, маўляў: я тут ні пры чым, мяне гэта не тычыцца.

А Дырэктар відавочна станавіўся усё больш сумны.

– Што журышся, Міхалыч? – цікавіўся Тыгр, пабліскваючы ў сонечных прамянях сваім старанна вылізаным паласатым футрам.

– Ды вось, ваду адключылі, – жаліўся Дырэктар.

– Непрыемна, – спагадаў Тыгр. – Ну, хочаш – вазьмі маю ваду, з міскі. Я яшчэ сёння не піў.

– Дзякуй, не трэба, пі ўжо, – кісла ўсміхаўся Дырэктар і ішоў далей.

Зусім ужо страціўшы надзею, дабраўся Дырэктар да Слана.

– Прывітанне, Міхалыч! – бадзёра вітаў начальніка Слон. – Што нос павесіў?

– Ды вось, Слоніку мой, ваду адключылі, – мямліў Дырэктар, – хаджу нямыты, сам сабе непрыемны.

– Ха! Знайшоў, з чаго смуткаваць, – прамаўляў Слон. – Ідзі за мылам-вяхоткай, зараз табе душ па вышэйшым разрадзе зробім!

Дырэктар панёсся ў свой кабінет, схапіў мыла, вяхотку і лазневы венік. Потым венік браць раздумаўся, а замест веніка сарваў з цвічка ручнік. І паспяшаўся ізноў да Слана.

– Ну што, Міхалыч, ці гатовы да водных працэдур? – запытаў Слон.
– Ага, – адказаў Дырэктар.
– Тады пайшлі да сажалкі.

Слон і дырэктар пайшлі да сажалкі, запоўненай чыстай празрыстай вадой – бо за гэтым Дырэктар заўсёды пільна сачыў. І спатрэбілася ж, дарэчы!

Слон набраў поўны хобат вады і абліў Дырэктара.

– Зараз давай, намыльвайся, – закамандаваў ён.

Дырэктар паслухмяна намыліўся, а Слон ізноў набраў воды і старанна змыў усю мыльную пену са свайго начальніка.

– Ну, як, палягчэла? – спытаў Слон.

– Не тое слова! – выклікнуў задаволены Дырэктар, выціраючыся ручніком. – Нібы нанова нарадзіўся! Дзякуй табе, Слоніку.

– Калі ласка, звяртайся, калі што, – пратрубіў Слон і пайшоў ў суседні вальер — зебру наведаць.

А Дырэктар Заапарка з тых часоў ніколькі не хваляваўся, калі ў яго кватэры знікала вада, бо цяпер ведаў, як выйсці з цяжкага становішча.

Аўтар казкі і малюнкаў: Наталля Паваляева