Апошнi шлях, зжаўцелы ганак,
У брудзе страшным цiшыня
I памiнальны з дажджом ранак.
Як грыва хворага каня.
Там вокны ветрыкам зашклёны,
Стаў на каленi моўчкi дах.
Трасе галiнай клён стамлёны
I не знаходзiць сна ў снах.
Зямля згнiе гадкоў за дзвесце,
Чым здзiвiш туташнiх людзей?
Яе нiхто не ўваскрэсiць,
Не зробiць, каб была чысцей.
Крыжы, як кропкi ля ўзлеску,
Гасцей чакаюць колькi зiм.
Чырвоным зiхацяць пралескi
І плача мох амаль рудым.
Сяргей Качанаў-Брандт, 15.04.2015
Каментаваць