Восень з пяшчотай накрыла
Лiсцем бярозавым стол.
У поцемках нешта варыла,
Туманам завесіўшы дол.
Потым стаяла ля плоту,
Пад зоркай махала рукой.
Зусiм як жывая iстота,
Празрыстая цень над ракой.
Пад ранак, блiскучы i росны,
Гарыць дыямант на вадзе.
Тчэ восень на бабцiных кроснах
I шоўк павуцiння прадзе.
Сяргей Качанаў-Брандт, 10.10.2016
Каментаваць