Аловак пiша крыва нешта,
Памылкі робiць i здаецца,
Што будзе так заўжды, а зрэшты,
Пакуль яго не застанецца.
А побач гумка ляжыць важна,
За працай сябра назiрае.
Ёй на памылкi глядзець страшна,
Яна iх хуценька здзiрае.
Аловак — розум для паэта,
А гумка цэнзару так служыць.
Патрэбен болей хто для мэты?
І хто паперу марна губiць?
Жыць толькі разам iм патрэбна,
Бо час iдзе, не заўважаюць,
Калi ж адзiн напiша дрэнна,
Другi на новае ў тэксце памяняе.
Сяргей Брандт, 13.02.2013
Каментаваць