Дождж на госцi завiтаў,
Не было, напэўна, спраў.
Пацякло, як плынь з нябёс,
Спахмурнеў лясок ад слёз.
Дождж прасiўся, у вокны бiў,
Рваў кусты, што было сiл.
Лiсце — вогненным па лужах,
З ветрам падзялiлi сцюжу.
Пад дзвярамi нi душы,
Па страсе вада шуршыць.
На бярозках жоўтым восень
Моўчкi прабачэння просiць.
Сяргей Брандт, 10.09.2013
Каментаваць