|
Моцна спіць зімой вавёрка
– у яе пад снегам норка.
А ў бярлозе, у бары,
смокча лапу лось стары.
І казуля не ўтрывала,
і таксама прыдрамала,
у нары, у гушчары,
да вясновае пары.
Спіць яна і бачыць сны
аж да самай да вясны. Чытаць далей » Хто як зімуе
Зорная зімовая ноч. На заснежанай лясной паляне стаіць снегавік. У яго нос-морква, на галаве капялюш са старога вядра, у руцэ мяцёлка. На палянку крадучыся выходзяць Таўстун і Даўгавух.
Спыняюцца.
ДАЎГАВУХ. Ну, чаго спыніўся?
ТАЎСТУН. А ты чаго?
ДАЎГАВУХ. А я… я на цябе гледзячы!
ТАЎСТУН. А я – на цябе!
Нейкі час стаяць моўчкі.
ДАЎГАВУХ. Ну што, пайшлі далей?
ТАЎСТУН. Пайшлі!
Зноў нейкі час моўчкі стаяць.
ДАЎГАВУХ ( сярдзіта). Слухай, мне гэта надакучыла! Трэба ісці!
ТАЎСТУН. Трэба!
ДАЎГАВУХ. Альбо наперад, альбо назад!
ТАЎСТУН. Лепш назад!
ДАЎГАВУХ. Ах ты, баязлівец! Ну, чаго спалохаўся? Ён жа са снегу!
ТАЎСТУН. Ды ведаю я гэта! Але ж вельмі ўжо на паляўнічага падобны! І мяцёлка гэтая… ну зусім, як стрэльба! Ведаеш што, ідзі лепш адзін!
ДАЎГАВУХ. А ты?
ТАЎСТУН. А я цябе тут пачакаю. Чытаць далей » Cнегавік і вясна (п’еса)
Жылі-былі ў рэчцы плоткі, бесклапотныя малодкі. Жылі-былі, не тужылі, нідзе службы не служылі, анідзе не працавалі. Толькі танцы танцавалі.
Як пачнуць танцаваць – па ўсёй рэчцы чуваць. Узнімаюць хвалі, самі сябе хваляць. Ну, а стрэнуць каго – не адпусцяць так яго: у круг запрашаюць, скакаць прымушаюць. Чытаць далей » Казка пра плотак – вясёлых малодак
3 маленства яны нас да сэрца гарнулі,
Пяшчотныя, добрыя рукі матулі,
Што зранку працуюць няспынна і лоўка,
Дачушку накормяць, прычэшуць галоўку.
Малюнак: Josephine Wall
Чытаць далей » Матуліны рукі (аўдыё)
|
|