Казкі беларускія

Пераклад з нямецкай мовы. Інга Зыгнер “ А ты ведаеш які зараз час?”

Зараз сем гадзін раніцы. Маленькі дракончык Цвічок спіць у сваім ложачку і бачыць цудоўны сон пра знойдзены ў зямлі клад. Ён ужо збіраецца адкрыць акаваны меддзю цяжкі куфэрачак, як чуе праз сон словы сваёй мамы Норы:
— Прачынайся, Цвічок, прачынайся!
— Не, не хачу, сонна мармыча дракончык і нацягвае на галаву паласатую коўдру. Яму так хочацца даведацца, што там у куфэрку. Цвічок, уздыхнуўшы, зноў соладка засынае.
— Сынок, ужо чвэрць восьмай гадзіны! – крычыць яму тата Магнус. Аднак з-пад коўдры, якой накрыты сынок, ледзь даносіцца:
— Але я яшчэ не знайшоў ключык да замка і куфэрак пакуль не адкрыты.
І зноў з пакою малога даносіцца нягучнае салодкае сапенне. Тата здзіўлена круціць сваёй галавой і вымаўляе:
— Пра які ты куфар кажаш?
У палове восьмага мама Нора ўпэўнена сцягвае з Цвічка коўдру:
— Цяпер ты абавязкова ўстанеш, соня! Інакш спознешся ў школу.

Дракончык злуецца, бо менавіта ў гэты момант ён ўжо памкнуўся адкрыць знойдзеным ключыкам замочак у куфэрку і паглядзець, што ён змяшчае. Але скарб раптам знік разам са сном і ён няўпэўненымі крокамі ідзе ў ванную.
У сем сорак пяць садзіцца дракончык за стол на кухні. На сняданне грэчневая каша з малаком. Мама ў гэты час робіць бутэрбродзікі для вялікага перапынку ў школе.
Вось і сабраны школьны ранец. Цвічок хутка чысціць зубкі і выбягае на вуліцу.
— Да пабачэння! – крычыць ён сваім бацькам і ляціць, рупліва махаючы крыльцамі, у школу.
— Да пабачэння! – адказваюць бацькі і глядзяць з пяшчотай яму ўслед.
— Няўжо наш сын так і не навучыцца шанаваць свой час? – уздыхае мама Нора.
— Будзем спадзявацца, што гэтаму яго навучаць у школе, — пераканана адказвае тата Магнус.
Застаецца пяць мінут да паловы дзевятага. Пачатак школьных заняткаў роўна ў дзевяць і ва ўсіх дракончыкаў яшчэ ёсць крышачку вольнага часу. Цвічок і Кусайка скачуць на батуце. Гэта так добра ўмацоўвае мышцы ног і вестыбулярны апарат, што вельмі важна для маленькіх пілотаў, якія вучацца ў лётнай школе. Шкада, што Кусайка не можа лётаць – у яго ж няма крыльцаў, але скакаць на батуце яму вельмі-вельмі падабаецца. У дзевяць гадзін настаўніца невялічкага класа звоніць у срэбраны званочак. Усе вучні роўненька становяцца ў лінію на жоўтым пяску.
— Добрай раніцы, дзеці! — вітае іх настаўніца.
— Добрай раніцы¸ Эма! – дружна адказваюць ёй вучні.
— Сёння на нашым новым уроку мы будзем адпрацоўваць перавароты ў паветры, — гаворыць Эма. — У кожнага будзе толькі 30 секунд, каб паспрабаваць. Першай пачне Зі-Зі, а потым у адпаведнасці з алфавітам – усе астатнія. Кусайка сочыць за часам.
Зі-Зі выканала дванаццаць пераваротаў у паветры – цудоўны вынік. Тоўсценькі Хватайка здужаў толькі дзесяць. Зусім нядрэнна, калі ўлічыць, што яго левае крыльца хворае. Кожны паспрабаваў свае сілы і тэхніку пераваротаў у паветры. Але рэкорд лётнай школы дастаўся Лу-Лу, пятнаццаць прыгожых сальта ў паветры. Як не стараўся і не спяшаўся Цвічок, у яго атрымалася толькі дзевяць, але ён нават не турбаваўся з-за гэтага, бо Кусайка змог зрабіць толькі адно адзінае сальта, стоячы на зямлі.
Пе-ра-пы-нак! Дзесяць мінут адзінаццатага. Сядзяць стомленыя, але задаволеныя маленькія пілоты ўсе разам на пясочку і жуюць са смакам свае бутэрбродзікі.
— Мяняю бутэрброд з сырам і вінаградам на што-небудзь іншае, — кажа Цвічок.
— Магу прапанаваць узамен булачку з катлетай і зялёнай цыбуляй! – крычыць Кусайка.
— Мяняемся, — згаджаецца Цвічок.
У 11 гадзін пачынаецца ўрок матэматыкі. Вядзе яго зноў Эма. Яна прыносіць вялікі плецены кошык са спелымі чорнымі вішнямі, каб дзеці маглі іх са смакам падлічыць. У 11.45 усё з’едзена і пералічана. Вучні з ног да вачэй папэцканы салодкім вішнёвым сокам. І настае час яшчэ аднаго цікавага чэмпіянату, “найдалей плюнуць вішнёвай костачкай”.
Працяг будзе.
Сяргей Брандт, 11.04.14