|
|
Мы на лавачцы сядзелi
I да вечара трындзелi:
— Ёсць у садзе нашым, —
Пяе гарэза-Маша, —
— Куст смачных парэчак.
— Трында, дык лезь пад печак!
— А у нас – Барыс смяецца,
Ёсць у пунi злева дзверцы.
Там ад сена дзiўны дух…
Будзеш ты цяпер-пастух!
— У мяне, — пачаў Сярожык,
Пад падлогай жыве вожык.
Сухiм лiсцем ён шуршыць.
— Праўда? Не, бо ён трындзiць!
Падыйшла малая Ната:
— Маю цацак я багата.
Ёсць прынцэса i салдацiк…
I дзюра ў старым плаццi!
Толькi Дзiмка Гармашок
Сядзiць цiха, як шашок.
Есць баранку з макам —
Сам вяршочак з гакам.
Мы на лавачцы сядзелi,
Песнi пелi i трындзелi.
Сяргей Брандт, 30.07.2013
Пануры, шэры дзень у голым полi,
Дождж зранку сеe дробны ўраджай.
Здаецца, што цяпер, а можа i нiколi,
Зялёным не пакрыецца аслiзлая мяжа.
У небе птушак хворых адгалоскi
Навеюць сум вакол, а золата рабiн,
Як скарб зямлi ляжыць, ля самай вёскi,
Адмежаваўшыся ад чарнаты галiн.
Дым з цеплынёй запросiць у госцi,
Сядзець ля пячы так цудоўна, добра так.
А дождж над дахамi пяе i просiць восень,
Каб сабiралася шустрэй у дальнi шлях.
Сяргей Брандт, 10.10.2012
Ёсць у народзе пазабытае паданне,
Яно на вуснах засталося асалодай.
Пра веру продкаў, першае каханне
I пра дзяўчынку з родy Рагвалодаў.
Якая, як бурштын зямельных недраў,
Як птушак спеў над лесам старажытны.
Дайшло з пергаменту язычных ведаў,
Дзе руны-рыскi быццам з аксамiту.
Расла дачушка кветкаю дзiвоснай
I з кожным годам — ад зiмы да лета,
Таксамa ў вяночку сцiплым плёсаў,
Iмя прыгожае дасталася Рагнеда.
З дзяцiнства разумела мову птушак,
Звяроў лясных, спеў палявых карэнняў.
Усе прамовы, што сняжок цярушыў
I тое, што спявалi вадзяныя ценi.
Настаўнiкам ёй быў стары язычнiк,
Ён навучаў Рагнеду сваёй справе —
Чытаць па зорах будучыню звычна
I разумець, што шапацяць дубравы.
Была яшчэ блакiтная крынiца,
Што пела зычна на лясным ускрайку.
Салодкая цякла, бруiлася вадзiца,
Яе пiлi ўсе — ваўкi, дзiкi i зайкi.
Але нiхто не ведаў, што крынiца
Нясла ваду жывую ў струменнях.
Дапамагала ране хутка загаiцца,
Ад смерцi ратавала ў iмгненне.
Дык пойдзем далей — Кiеў пахрысцiлi,
Пад крыж паставiлi народ i волю.
Хто не хацеў Хрыста — у агнi палiлi
I чорны дым вiсеў над жытнiм полем.
Сяргей Брандт, 21.07.2013
Плыў лагодны вечар цёплы,
Матылькi ляцелi ў вокны.
Мялi крыльцi i прасiлiся
I цудоўна дзеткам снiлiся.
Зверху зорачкi глядзелi,
Песенькi цiхенька пелi.
Ветрык дзiўны вандравання
Прашаптаў зноў: “Да спаткання!”
А ў ложках спалi дзецi
У святочным лунным свеце.
Матылькi ў сон прасiлiся,
Добрай казкай дзеткам снiлiся.
Сяргей Брандт, 09.07.2013
|
|
