Казкі беларускія

Частка другая
Незвычайнае знаёмства

Чалавечак прайшоў да стала, паклаў свой палатняны мяшок на лаўку і ўважліва паглядзеў на хлопчыка:
— Намучыўся з дарогі, вось у цяпле і задрамаў. Якія там дровы ў печ, калі завея лютая замяла ўсе сцяжынкі-дарожкі, разагнала ўсіх звяроў па дуплах і норах, і няма ад яе літасці ўсяму жывому.
Міхась праз непаслухмяныя вейкі ўважліва назіраў за маленькім госцем, слухаў яго не па ўзросту басісты голас і разумеў, што ўсё гэта сон, нейкі, на здзіўленне, незразумелы і доўгі сон. Cам вінаваты, не патрэбна было некалькі дзён запар фэнтэзі чытаць. Вось і дачытаўся. Вынік, як кажуць, бачны — ужо гномы па хаце бегаюць.
— Гэта ў нашым наваколлі адбываецца, а што тады там, у Цёмным Каралеўстве робіцца? Раз тут так мяце і з ног збівае, як жа там цяжка даводзіцца жыхарам у барацьбе са старадаўнімі і цёмнымі сіламі? Ды і гаспадар захварэў, пайшоў на суседнюю сялібу за мёдам. Па возеры вядома ж пайшоў. Вось у палонку і трапіў. Добра што жывы застаўся. Зараз прыйдзецца хварэць у гасцях тыдні два, а адкуль дапамогу ўзяць?
Ён падкінуў некалькі цяжкіх хваёвых паленцаў у грубку. Агонь у падзяку зашу-
меў, затрашчаў, гучна заглынуў прапанаваную яму ежу. Чалавечак прыбраў трэсачкі  і прысеў на невысокае дзедава крэсла. З кішэні сваёй світкі ён нечакана дастаў … маленькаго дракончыка.
— Вось выратаваў я цябе, а сам і не ведаю навошта я гэта зрабіў. Бо твае суродзічы не адно паселішча сумленных і добрых рудакопаў спалілі. А колькі майстроў горных у палон за Жудасныя Балоты адвесці паспелі? Мне б міма прайсці, а вось узяў і падняў з лёду дзіцяня ворагаў нашых.
Міхась ледзь не падскочыў са сваёй лаўкі. Тое, што ён бачыў, ніяк ужо не было на сон падобнае. Але вельмі ўжо хацелася пачуць, што яшчэ распавядзе новы знаёмы.
Ён наліў з глінянага гарлачыка малака ў чорны закураны чыгунок і паставіў усё на грубку грэцца.
— Гаспадар расказваў мне і не раз пра свайго разумнага ўнука. Казаў, што таму вядомы прамудрасці розныя і мова чужая, але ў такой справе сіла патрэбна і навыкі вайскоўца. Адкуль жа яму ведаць, што Цёмнае Каралеўства ёсць люстраное адлюстраванне нашага свету, але толькі яго горшы бок.
Ён яшчэ нешта ціха і манатонна бубніў сабе пад нос, памешваючы драўлянай лыжкай малако ў гарлачыку. А вось дзе знаходзіўся яго дракончык, хлопчык не здагадваўся, бо не бачыў яго ўжо некалькі хвілін. Міхась вырашыў трохі змяніць становішча свайго цела і пачаў ціхенька паварочваць сваю галаву ў другі бок, не адкрываючы цалкам заплюшчаных вачэй. На правым плячы заварушылася нешта жывое і цёплае, нават вельмі жывое. Яно, як маленькае кацяня, спрабавала уладкавацца ў клубочак на яго плячы. Першае, што ўбачыў Міхась, былі ярка-блакітныя вочы нейкай рэптыліі, а потым да яго данеслася:
-А ён і не спіць зусім і ўсё за табой, дамавік, паглядае.
Галасок быў тонкі і пісклявы, але тое, што ён казаў, хлопчык выразна разумеў. Гэта быў не сон і нават не трызнілася яму, бо чалавечак абярнуўся і гучна прамовіў:
— Вечар добры, гаспадар, а я ўжо думаў, што пакіну вас і не ўбачымся. Раз малое ў табе дабро ўбачыла, значыць табе яго і гадаваць. Але спачатку накармі яго, а потым ужо я ўсё раскажу. Садзіся за стол, Міхась…
За акном па-ранейшаму выла і раўла завіруха, кідаючы ў вокны густы халодны снег. Але ў грубцы горача палаў агонь, не даючы холаду ўвайсці ў хатку. Часу да раніцы было шмат.
24.05.2013, Сяргей Брандт
(Працяг будзе)