|
|
Ля пасадкi стаiць хатка,
Сад маленькi, лiпы, клён.
Надзел зямелькi небагаты,
На iм расце блакiтны лён.
Дажджом дагледжаны акенцы,
Сцяжынка нiткай да ракi.
Кот мышаня шукае ў сенцах:
„Ты iшоў па полю, на цянькi?”
У хаце — печ, стол, адна лава,
Абразчык з часам пачарнеў.
Канапка, шафа зданнем з права,
Смаляк у печцы дагарэў.
Успыхне лямпа малой зоркай,
Накрые стол доўгi абрус.
Пра лес цяжкi i вельмi горкi,
За чарачкай расскажа беларус.
I прамiлькне перад вачамi
Шлях за гадзiну праз гады.
Як мы сардэчна сустракалi,
Як мы прыкметы збераглi.
„Напэўна, болей не сустрэну,
А, ты, заходзь i без мяне…”
Ноч дагарэла лустай шэрай,
Праменчык блiснуў у акне.
„Да пабачэння!” — грымнуць дзверы,
„Бывай!” – працягла рыпне плот.
„Успомнi нас у сваiх вершах,”
У сенцах мне напомнiць кот.
Сяргей Брандт, 11.06.2013
Можа хто ўжо гэта помнiць,
Як гарэлi Хатынi двары.
I як чыстыя душы, па промнях,
З дымам чорным нясло да гары.
Там у хмарах стаялi анёлы
I нiхто нават не дапамог.
Дагарэў дзень, а божыя словы
Папялiшчам накрыў шэры змрок.
Жыхароў усiх спаленай вёскi,
Сам апостал маўклiва сустрэў.
I маленькіх дзяцей, i дарослых
Якiх выратаваць не паспеў.
I адводзячы з сорамам вочы,
Жыхара з клункам ён запытаў:
«Скарб сялянскi на небе навошта?»
А жыхар яму так адказаў:
«Мы чакалi, што бог дапаможа,
Карy полымем хто заслужыў?
Я нясу наверх трошачкi збожжа,
Што расла каля лесу ў цiшы.
Не праз год, а загояцца раны,
Адгрымяць i зацiхнуць баi.
Зямля прыме зярно паслухмяна,
Што мы так для дзяцей бераглi.
I на полi, шырокiм да неба,
Нарадзiмся мы хлебам i верай.
I святы прашаптаў: «Так i трэба…»
І раскрыў у рай цяжкiя дзверы.
Сяргей Брандт, 08.06.2013
Ля ракi, няйначы,
Нехта ў голас плача.
Гарыць зоркай свечка,
Ды пытае рэчка:
„А мая ж, кабетка,
Чыя ты ружа-кветка?
Хто цябе мiлуе,
Слова твае чуе?”
„Нiчыя я, мацi,
Бо не маю сваццi.
Бо сям’i не маю
I жыву адна я.”
„А маё ж ты, сонца,
Не плач у далонцы.
Месячык устане
I ўсiм добра стане.”
„Слухай мяне, рэчка,
На вяночку — свечка.
Ты нясi праз ночы
Гонар мой дзявочы.”
На рацэ iмклiвай
Туман мые грыву.
Шукае ружа-кветка
Пярсцёнак для кабеткi.
Сяргей Брандт, 07.06.2013
Бяжыць, бруiцца
Жывая вадзiца.
Звонка смяецца
Ад шчырага сэрца.
Сцежкi шукае,
Ды кветкi збiрае.
Вянок да вяночка
У доўгую ночку.
Прыгожыя песнi
Да мора ей несцi.
Затым аглянуцца
I дамоў вярнуцца.
Бяжыць, бруiцца
Жывая вадзiца.
Звiнiць i смяецца
Ад шчырага сэрца.
07.06.2013 Сяргей Брандт
|
|
