Ля ракi, няйначы,
Нехта ў голас плача.
Гарыць зоркай свечка,
Ды пытае рэчка:
„А мая ж, кабетка,
Чыя ты ружа-кветка?
Хто цябе мiлуе,
Слова твае чуе?”
„Нiчыя я, мацi,
Бо не маю сваццi.
Бо сям’i не маю
I жыву адна я.”
„А маё ж ты, сонца,
Не плач у далонцы.
Месячык устане
I ўсiм добра стане.”
„Слухай мяне, рэчка,
На вяночку — свечка.
Ты нясi праз ночы
Гонар мой дзявочы.”
На рацэ iмклiвай
Туман мые грыву.
Шукае ружа-кветка
Пярсцёнак для кабеткi.
Сяргей Брандт, 07.06.2013
Каментаваць