Дзед быў забiты на вайне,
Амаль пад самым Будапештам.
I не пабачыў ён мяне;
І казак не чытаў, канешне.
Са мной дамоў не майстраваў
Для снегiркоў i для сiнiчак.
I на радах дзед не збiраў
Са мной пунсовенькiх сунiчак.
I спiць ён там каторы год;
А дзень такi iм раз даецца.
Калi ў сне, абняўшы плот,
Стаiць дзед i жывым здаецца.
Праменьчык сядзе на медаль,
У ордэн загляне ён потым.
За хмарамi — бясконцы жаль,
Cтаяць дзяды ў божых ротах.
Унук прачнуўся — слаўны дзень!
Парад! Салют! Дзень Перамогi!
З партрэта паглядае жывы дзед,
I брукаваны край чужой дарогi.
Сяргей Брандт, 07.05.2013
Каментаваць