Летам у вёсцы вельмi многа спраў,
З ранiцы да самай цёмнай ночы.
Сена, поле, сад — у прыродзе шмат выяў,
I рабi ўсё, чаго ты сам захочаш.
Браты па лёгкаму, як мука, пылу
Скакалi на даўгiх сухiх ляшчынах.
Трошкi хлопцы пацямнелi, падраслi,
Дзюркi прычапiлiся па новай на штанiны.
Збоку, па узгорку, лязг i капытовы грук,
Скрып не змазаных нiчым калёс.
Бабкі зашапталi: “Бачыш там, Вiнцук,
Рызнiка зноў чорт да нас прынёс?
Храмы рызнiк — у такi святочны дзень,
Во, цяпер канцэрт тут i пачнецца,
Хавайце дробязь у хатах ад дзяцей,
А у вячор знiмайце з хлева лейцы!”
Браты шукалi штосьцi пад страхой,
Альжбетка прыляцела i пяе зязюлькай:
“Давай хутчэй, чарга, вы будзеце за мной,
Якiя ж там ляжаць глiняныя свiстулькi!
Яшчэ ён мае, на асаблiвы густ,
Сапраўдныя заморскiя прысмакi.”
Грак прыляцеў i сеў на бэза куст,
“Вазьмiце саганкi, анучы ў сабакi.
А можа маеце яшчэ стары кажух?
Бярыце, во як мы прысмакаў паядаем!”
А потым людзям пераказваў пастух —
Прапала ўсё, чаго не даглядалi.
Калi па полi воз пылiў далей,
Малiлася бабулька: “Дзякуй табе, Божа!”
Караў зноў дзед нашкодзiўшых дзяцей,
Альжбету — не! Як дзеўку, бiць — няможна!
Застаўся на гады салодка-горкi смак,
Глiнянай, змененай на плач, свiстулькi.
Ляцiць за мной, у маiх дзiцячых снах,
Жалобны плач ля леса маладой зязюлькi.
Сяргей Брандт, 25.10.2012
Каментаваць