Вечар зноў туман разлiў
На далонi рэчак сiнiх,
Белай коўдраю накрыў
Шлях стары ён праз асiннiк.
Патанулi моўчкi ў iм,
Хаткi, лес i дрэваў плямы.
Смак адразу стаў другiм,
Неаднолькава духмяным.
Толькi крок да цiшынi,
Пахне трошачкi знаёмым.
Зазiраюць у вокны сны,
Святлом казак невядомых.
Сяргей Брандт, 09.07.2012
Каментаваць