Зайшоў неяк у адну вёску манах.
Быў на ім яркі халат і капялюш, а ў руках палка.
Вось ходзіць манах ад хаты да хаты, міласці просіць. Амаль ўсю вёску абыйшоў, і раптам бачыць — на іншым беразе вялікая хата пад чарапічным дахам стаіць.
Пайшоў манах да той хаты, пастукаўся ў вароты. Выйшаў з хаты стары — але ж злы як чорт, замахаў на манаха рукамі, і як закрычыць:
— Няма ў нас нічога, пайшоў прэч!
Манах кажа ветліва:
— Калі ласка, ахвяруйце што-небудзь. Ужо калі ў такой багатай хаце нічога не знойдзецца, хто ж тады мне міласціну падасць?
— Вось пракляты манах! Да чаго ж назойлівы! Калі я і разбагацеў, дык ва ўсякім разе, не з тваёй дапамогай! І няма чаго тут разважаць, прыбірайся!
У вёсцы ўсе ведалі, які стары злы і не любілі яго.
Але нават гэтага скнару пранялі мудрыя гаворкі манаха, і не ведаў ён, як лепей зрабіць, і стукаў па зямлі доўгай трубкай, попел з яе вытрасаючы.
Потым выхапіў у манаха торбу, пайшоў у хлеў, напоўніў торбу ляжалым гноем і прынёс манаху. Той моўчкі ўзяў торбу, нізка пакланіўся і пайшоў прэч.
Ідзе манах па дарозе, раптам чуе — хтосьці яго кліча.
Глянуў, а гэта нейкая жанчына яго даганяе.
— Бацька наш да старасці зусім розуму пазбавіўся, у торбу вам гною насыпаў, не судзіце яго строга і прыміце вось гэтую драбніцу.
Сказала так жанчына і працягнула манаху мяшэчак з рысам.
Гэта была ятроўка злога старога.
— Дзякуй табе, — кажа манах, — за дабрыню дабром аддаецца, а за зло аддаецца злом, запомні гэта.
Жанчына павярнула было назад, але манах спыніў яе і ціха сказаў:
— Заўтра вашу хата затопіць. Нікому пра гэта не кажы, вазьмі дзіця і падніміся ў горы. Толькі калі будзеш паднімацца, назад не глядзі.
Сказаў так манах і знік.
“Манах гэты не просты, — падумала жанчына. — Яго Неба паслала пакараць жорсткіх людзей”.
І сапраўды, на заўтра апоўдні ў двары з’явілася вялікая дзюра, а з дзюры ключом забіла вада — так і здаецца, што усё затопіць. Пасадзіла жанчына на спіну дзіця, схапіла самыя неабходныя рэчы і выбегла з хаты. У тое ж імгненне наляцеў ўраган, паліў лівень, загрымеў гром, ды так, што здрыгануліся Зямля і Неба.
Забыўшыся пра перасцярогу манаха, азірнулася жанчына назад і ўбачыла, што на месцы велізарнай, быццам кіт, хаты пад чарапічным дахам уздымаюцца і пеняцца магутныя хвалі.
— Ах! — толькі і паспела крыкнуць яна, і ў тое ж імгненне разам з дзіцём ператварылася ў каменную скалу.
Малюнак: Bruce Ricker
І дагэтуль стаіць тая скала.
І сапраўды нагадвае яна жанчыну з дзіцем на спіне, таму і атрымала назву Матчына скала. А пад той скалой велізарнае возера разлілося, лотасы на ім заквітнелі. Кажуць, пасля дажджу, як толькі сонейка выгляне, на дне нават чыгуны і каганцы злога старога можна ўбачыць.
Пераклад kazki.by
Каментаваць