Ноч ласцiцца да далоняў
Зорак i сцяжын астральных.
Па вадзе плыве, не тоне,
Смак прыгоды незвычайны.
I выходзяць зданнi з плену,
Вобразам забытых продкаў.
З цяжкiх пыльных габеленаў,
Вышытых жыццём кароткiм.
Не пабачыць сiнiх хваляў,
Край змянiўся за хвiлiну.
Патануў у туманных далях
I як крыж у цемры згiнуў.
A цяпла не ўсiм хапае,
Пад малой далёкай зоркай.
У вокны зданнi зазiраюць
I iдуць сваёй старонкай.
Гучна ўсхрыпваюць конi,
У начы патух агеньчык.
Ноч масцiцца на далонях
Зорак i, як птушка енчыць.
Сяргей Брандт, 22.11.2012
Каментаваць