Ён пытае ў мяне:
— Што ты робіш ува сьне?
— Ну а што магу рабіць?
Толькі спаць.
Ён кажа:
— Жыць!
“Як ты сьпіш? – зноў мовіць мне —
Калі ўсё ў сьне расьце,
Толькі ты адзін стаіш —
не расьцеш – як тая мыш”.
Я стаю прад ім, маўчу,
Слухаю яго, сачу,
Ну а ён наноў вядзе:
“Што ты робіш ува сьне?”
Я плячыма паціскаю,
За сабою падклікаю
Ды даю яму лісток:
“Бачыш лужы беражок?
Гэты лісьцік – карабель,
Ты яго штурхні, правер”.
Ён мой лісьцік не прымае,
Зноў той самае пытае:
“Мне ня трэба карабель,
Маю я адзін намер —
Хутка вырасьці ў сьне,
Каб зайздросьцілі ўсе мне!”
Збёг тады і кожны дзень
Не паказваўся нідзе.
Нават на мае паштоўкі
Не адказваў ні на столькі!
А аднойчы, у вечар зімні,
Я сядзела каля шыбы
Ды й убачыла яго
Праз карункавае шкло.
Толькі я яго пазнала —
Як рукамі замахала,
Як вісчала, як скакала,
У шыбу як загрукатала —
Людзі ўсе вакол галовы
Павярнулі, усьміхнулісь,
У каўнеры захінулісь
І пайшлі.
Толькі ён не ўсьміхаўся,
Толькі ён не адгукаўся,
Мо пазнаў, а мо і не.
Як у сьне
Я за дзьверы вылятаю,
На хаду кажух хапаю
І па сьнегу да яго
Падбягаю.
Ён стаіць – нібы знямеў,
Быццам ваты тону з’еў,
Пасмурнеў, як тая хмара:
“Хто такая?”
Кажу: “Мара!”
Ён плячыма паціскае
Ды мяне адну кідае.
Мне няёмка, нават прыкра,
Можа, гэта ўсё памылка?
І, магчыма, то не ён.
Толькі я прайшла паўкрокі,
Як пачула:
“Мара, хопіць.
Не пішы мне, дай спакой,
Я цяпер ужо ня той.
Хопіць гульняў ды ўсьмешак,
Я начальнік – не падлетак.”
…Папяровы карабель
Сапсаваўся.
Сеў на мель…
Каментаваць