Паспех — людзям на смех
Задумала цётачка Чарапаха пірог печ. Хапілася — няма дрожджаў.
— Прачніся, Чарапаховіч, досыць табе спаць! Збегай да кумы Зайчыхі, папытай дрожджаў.
Чарапаховіч прабурчаў штосьці спрасонку, адчыніў заспаныя вочы і незадаволена спытаў:
— Чаго табе?
— Збегай, кажу, да кумы Зайчыхі за дрожджамі…
— Зроду нікуды я не бегаў. Вось пайсці магу, — прамармытаў Чарапаховіч .
Сеў, падумаў, пачасаў паясніцу і, крэкчучы, асцярожна палез з печы.
— Ты б пахутчэй, гора маё чарапашае! — прыспешвала цётачка Чарапаха.
— Навошта такі паспех? Нездарма кажуць: “Паспех — людзям на смех”.
Пакуль ён злазіў, пакуль сунуў ногі ў валёнкі, пакуль напяў на галаву шапку, тыдні як не было.
— І чаго ты топчашся! Ішоў бы хутчэй!.
— Ды вось пояс засунуў кудысьці, не знайду ніяк.
— Так і ведала! — выклікнула цётачка Чарапаха і разам з Чарапаховічам прынялася шукаць згубу.
А чарапашая мітусня вядомая: пакуль шукалі — яшчэ тыдзень абмінуў. Чарапаховіч падняў каўнер, занёс нагу праз парог, за ёй іншую.
— Глядзі, не марудзь, госцяў бо на пірог паклікала!
— Ведаю, ведаю…
— А пасудзіну ты знайшоў?
— Эх, зусім з розуму выйшла… Падай-ка сюды,- неахвота вяртацца.
— Вось быў бы тут Заяц, ён бы жыва абгарнуўся! А ты ўсё топчашся на месцы, як мядзведзь у пчальніка, — сказала цётачка Чарапаха, працягваючы пасудзіну для дрожджаў.
— Падумаеш, дзіва якая — Заяц! Прыг-шмыг — вось і ўся доблесць. А я як-ніяк гаспадар з дастаткам: куды ні прыйду, усюды свой дах над галавой. Гэта разумець трэба!
Прымайстраваўшы ямчэй пасудзіну за пазухай, Чарапаховіч насунуў шапку на самыя вочы і адправіўся да Зайчыхі.
Сышоў, а цётачка Чарапаха цешыцца: паядуць госці ўдосталь пірагоў смачных, падрумяненых, з капустай, з цыбулькай ды з грыбкамі! І занялася падрыхтоўкай начыння.
Зусім сцямнела, пара б вуж варочацца Чарапаховічу, а яго няма і няма. Так і не прыйшлося прошаным гасцям паспытаць чарапашых пірагоў. Вось і дзень прайшоў, іншы надышоў — няма ні дрожджаў, ні Чарапаховіча. Год прайшоў, іншы і трэці. Згінуў Чарапаховіч, як сякера ў палонкі.
“І кудысьці ён прапаў? Хоць бы далёка паслала, а то — рукою дастаць…” — разважала цётачка Чарапаха.
Прайшло яшчэ чатыры гады.
“Дай-ка, — думае цётачка Чарапаха, — збягаю на ваколіцу, пагляджу”. Накінула хустку, да дзвярэй рушыла — глядзіць, Чарапаховіч па вуліцы ідзе, спяшаецца-спяшаецца, дрожджы ў пасудзіне глінянай нясе, дужа да грудзей прыціскае — не выпусціць бы.
— Ну, нарэшце вось! Узрадавалася цётачка Чарапаха.
Не прайшло і гадзіны, зайшоў Чарапаховіч у свой двор, падышоў да дзвярэй, у парога спыніўся перадыхнуць.
Адсопшыся, стаў пералазіць праз парог. Адну нагу перацягнуў ды рваным валёнкам учапіўся і расцягнуўся на ўвесь рост. Галава ў хаце, а ногі за дзвярмі. Пасудзіна разбілася, дрожджы па хаце пацяклі.
— Эх ты, бягун! Сем гадоў нёс, да хаты не данёс! Дарма толькі час страціў!
— Так-а-а… — забурчаў Чарапаховіч — Казаў я табе — не прыспешвай, горш будзе. Так яно і выйшла! Нездарма гаворыцца: “Паспех — людзям на смех”.
Каментаваць