Воýк
Вые, вые ý лесе воýк
I зубамi шчоýк ды шчоýк.
I пытаецца карова:
«Ад чаго скулiш ты, Вова?»
Запыталася свiння:
«Чаго вiшчыш ты, ваýчаня?»
I здзiвiла гэта лося:
«Што з табою адбылося?»
воýк
Воýк: «Сёння вечар навагоднi,
А я адзiн сяджу галодны.
Хацеý заснуць, дык як мне спаць,
Калi зубы ляскацяць?»
Засмяялася лiсiца:
«Лажы зубы на палiцу.»
I прыйшоý аднекуль кот,
Чэша лапкаю жывот:
«Выеш ты, ваýчок, цiкава
I цябе чакае слава.
Толькi не у нашым лесе,
Равi ý cуседнiм, хоць залейся,
Цi у полi якiм недзе,
Каб не пабудзiць мядзведзя,
Бо калi мядзведзь прачнецца,
Наýраццi удваiх вам спецца.»
Усё ж прачнуýся i мядзведзь,
На ýвесь лес пачаý равець:
«Што ты млееш, як баран?
Табе нясу я мёду збан.
Каб у вечар навагоднi
Сябар мой сядзеý галодны!?»
I шкадуе зайчык воýка:
«У мяне ёсць недзе морква.»
I прыносiць парсючок
Цукровы ладны бурачок.
Кажа рыжая вавёрка:
«У мяне арэхаý горка.»
Конь яшчэ ваýку прынёс
Духмяны смачненькi авёс.
I прынёс таксама дзiк
Cушаны свой баравiк,
Дае ад сэрца жалудок:
«Толькi б ты не выý, ваýчок.»
Карова дала малака,
Канюшына — ад быка,
Костку даý сваю сабака
I пярыны нейкай мяккай.
Накрылi навагоднi стол,
Пазбiралiся вакол.
Сталi пець i воýк пяе:
«Госцi ж родныя мае,
Што без вас бы я рабiý?
— Толькi б шчоýкаý ды скулiý.»
Скача радасны, як слон
I звярам ён б´е паклон,
I, абняýшыся, з сабакам
Кажа ýсiм: «Вялiкi дзякуй!»
Каментаваць