Узляцеў, шыпiць на плоце,
Як змяя, суседскi коцiк.
Атрымаў ад цёцкi Зiны
Памаўзлiвы кот лазiнай.
Развярнуў соль на палiцы,
Затым вады хацеў напiцца.
I на сваю цяпер бяду
Звалiўся цалкам у ваду.
Залез у грубку пагрэць лапкi,
Насыпаў попел дзеду ў тапкi.
Затым сядзеў пад ложкам цiха,
Як мышаня, амаль не дыхаў.
Што потым з гэтым небаракам?
Каля хлява сустрэў сабаку,
Уцёк, схаваўся за вуглом,
Жбанец растоўкшы з малаком.
Сяргей Брандт, 22.01.2015
Малюнак: http://subscribe.ru/group/mir-iskusstva-tvorchestva-i-krasotyi/3090791/
