|
|
Дакранiся да роднага слова,
Да арнаменту родных лясоў.
Восень тчэ з павуцiння абнову,
Каб развесiць у кожны куток.
Без сустрэч-пасядзелак да ночы,
Без вясковых i простых людзей,
Мова срэбрам пралiцца не хоча,
Вось бы з ёй сустракацца часцей.
Ноч адыйдзе павольнаю справай,
Ранкам будзе цудоўны настрой.
Багдановiч, Мiцкевiч, Купала…
Гоман птушак над вёскай маёй.
Кожны з нас беларус, безумоўна,
Але ёсць нешта з даўнiх часоў —
Што яднае ўсiх нас бацькоўская мова,
Кропкай, зверху напiсаных слоў.
Сяргей Брандт, 08.09.2014
Францішку Багушэвічу з удзячнасцю
Паглядзі ўверх на хмары,
Там, сярод бяздоннай цемры,
Месяц робіць Мір сапраўдным,
Адчыняе знічкам дзверы.
Знічкі ў душы ўваходзяць
І гараць святлом астральным,
Так заўжды на небасходзе
Было здарэннем незвычайным.
А цяпер не бачым свету,
Свет людскіх душ не кранае.
Дзесьці там на ўскрайку лета
Цемра дзверы зачыняе.
Паглядзі ўверх, здаецца
Не ўсе блішчаць там зоркі.
І ляжыць пад самым сэрцам
Прадчуванне думай горкай.
Сяргей Брандт, 02.09.2014
Сядай побач і паслухай:
На дварэ раве, злуецца,
Снегам кружыць завіруха
І засыпіць усё здаецца.
Пацякло святло ад печы
Сваім подыхам лагодным.
У зімовы доўгі вечар
Спаліць сум твой і турботы.
І пасцеліць ладна ложак,
Як сапраўдная бабуля.
Калыханка словам божым,
Каб усе ў хаце заснулі.
За акном сапраўдна ціха,
Снег гарыць, як дыямантны.
Да стажка брыдзе ласіха,
Цягне дым наверх кудлаты.
Сяргей Брандт, 02.09.2014
У якасці ілюстрацыі: Юрий Анискин. “В метель”
Агенчык трапечыць маленькi ў хаце,
Цяплом абгарнае, як коўдраю мацi.
За шыбамi дождж косiць неяк няроўна,
Зямля набракае вадой паслядоўна.
Сшарэлi ржаныя калiсьцi пакосы
I лiсце зжаўцела на дробнай бярозе.
Салома прагоркла, дзень пахне сырым,
Не лезе пад пахi да хмар слiзкi дым.
Схавалiся птушкi з катом у паветку,
Сядзяць на пячы невясёлыя дзеткi.
Восень нядзельку забыўшыся скрала,
Напэўна, дажджу летам нам не хапала.
Сяргей Брандт, 26.08.2014
Крыніца ілюстрацыі: portretest.ru
|
|
