|
|
Уважлiва слухаць усiм!
Гэта патрэбна мёртвым
I вельмi патрэбна жывым,
На досвiтку сон сумотны.
Брусель раскрамсаў эфiр
Амаль перад самым святам,
І кветкi ляцяць на жвiр,
I шкло зацвiло дыямантам.
Шукае матухну хлапчук,
Але не знаходзiць побач.
Праз дзверы цячэ раўчук,
Ад дыма на вуснах горыч.
Нешта вiсiць на сцяне,
Нябёсы ад жаху здранцвелi.
Ахвяры на новай вайне
Нiчога сказаць не паспелi.
Што ж будзе людзi далей?
Гэта патрэбна i мёртвым,
Бо стогне сягоння Брусель
У фармалiне прагорклым.
Сяргей Качанаў-Брандт, 30.03.2016
На квадранс заплюшчу вочы,
Палячу за хмарай услед.
Праз мяжу гадоў пракрочу
Да сядзiбы, дзе жыў дзед.
Быццам цень стаю ля плоту,
Бусел клякатаць пачне.
I насустрач мне з пяшчотай
Ад паветкi клён махне.
Ноч варошыць зоркi-зерне,
Зiхацiць iх цудны спеў.
Час-адлiк назад паверне,
Млечны Шлях пралье на хлеў.
Зноу пабачу дзеда з бабкай,
Не памерлых, а жывых.
Удваiх сядзяць на ганку,
Каб сустрэць дзяцей малых.
Нехта за плячо тармосiць,
Думка тмяным прагарыць.
Па-ангельскi шэпча восень,
Па-ангельскi дождж iмшыць.
Сяргей Качанаў-Брандт, 07.03.2016
Крыніца ілюстрацыі: Жмерикин В.Ф. “Старики. Еще одна весна”
Не памрэць трасянка,
У фарбе вышыванка
Словамi аддзяка,
Як жа ёй не спець!
Ужо ты не ў пагадзе,
Як та благая свацця,
Як госць у роднай хаце,
Не магчы хварэць.
Хто цябе саромiць —
Не iз льну, з саломы.
Брудна незнаема
Трэба ж папярчыць.
Але ж мая трасянка,
У фарбе вышыванка,
У слове спадзяванка,
Будзем далей жыць!
Сяргей Качанаў-Брандт, 02.03.2016
На горасным небе не бачна святла,
Адны толькi цяжкiя хмары.
I стогне ў голас пад крыжам ралля,
Бо шчырасць вартуюць пачвары.
Не вырай iз дальнiх i цёплых краiн,
То дождж цягне космы над лесам.
І чырванню плача счарнеўшых рабiн
Верш зграбны чужой паэтэсы.
Навошта надвор’е махае галлём
I дробным калоцiць у вокны?
Жывём, як жылi, ну, а потым — памром,
Той шлях праз памылкi не доўгi.
Сяргей Качанаў-Брандт, 02.03.2016
|
|
