|
|
Мы на лавачцы сядзелi
I да вечара трындзелi:
— Ёсць у садзе нашым, —
Пяе гарэза-Маша, —
— Куст смачных парэчак.
— Трында, дык лезь пад печак!
— А у нас – Барыс смяецца,
Ёсць у пунi злева дзверцы.
Там ад сена дзiўны дух…
Будзеш ты цяпер-пастух!
— У мяне, — пачаў Сярожык,
Пад падлогай жыве вожык.
Сухiм лiсцем ён шуршыць.
— Праўда? Не, бо ён трындзiць!
Падыйшла малая Ната:
— Маю цацак я багата.
Ёсць прынцэса i салдацiк…
I дзюра ў старым плаццi!
Толькi Дзiмка Гармашок
Сядзiць цiха, як шашок.
Есць баранку з макам —
Сам вяршочак з гакам.
Мы на лавачцы сядзелi,
Песнi пелi i трындзелi.
Сяргей Брандт, 30.07.2013
Слова ад Бога — божае слова,
Прымаецца цалкам, а не паловай.
Кранае святлом i лагодаю сэрца,
I гэта табе, чалавек, не здаецца.
Яно з тых нябёс да цябе патрапляе,
За шчырасць — аддзяча, за зло — пакарае.
З дажджом гэта слова вясеннім пральецца
I гэта табе, чалавек, не здаецца.
Як пiльна сочаць з нараджэння Анёлы,
Каб цэлае слова не стала паловай.
Няхай запавет назаўжды застанецца —
Моц божага слова святло дарыць сэрцу.
Сяргей Брандт, 23.03.2013
Не гнявiся, Божа!
Мы — народ маленькi!
Хто нам дапаможа
Выйсцi iз калейкi?
Моўчкi робiм справу,
Лiпкi пот сцiраем.
I тваю выяву
У хмарах выглядаем.
Дождж iдзе — нам у радасць,
Стылы снег – смяёмся.
Старых хатак святасць
Сцiплае знаёмства.
Ганьбяць нас чужыя
I хваробы косяць,
Лепшых у дамавiну
I iмя не спросяць.
Уначы аконца
Свецiць зоркай марнай,
I над намi сонца
Будзе грэць задарма.
Не гнявiся, Божа!
За рудыя вусы.
Хто нам дапаможа?
Маўчаць беларусы.
Сяргей Брандт, 19.06.2012
Павольна пад вечар валiцца снег,
Зоркi смуткуюць — памёр чалавек.
Застыў на марозе абрыс дабраты,
Вецер, як смецце шпурляе сляды.
Крылы расправiў сумны Анёл,
Свячу запалiў i сеў цiха за стол.
Праменчыкам ясным душа адыйдзе,
Яе да нябёс сам Анёл правядзе.
Душы ўспамiны — апошнi прывет,
I льецца дзiвосны з пяшчотаю свет.
Успыхне зноў зорка, прыпынiцца снег,
Пачне жыццё зноў, з чыста, чалавек.
Сяргей Брандт, 21.01.2013
|
|
