|
|
Выдзеўб дзяцел у васіне дуплё, збудаваў гняздо і вывеў дзетак — траіх дзятлянятак.
 Дзятлік - лекар лесу Растуць малыя, а дзяцел цешыцца:
«Выгадую, — думае, — дзяцей — на старасьць падмога будзе…»
Ды недарэмна кажуць:
«Хто б дзятла ведаў, каб не яго доўгі нос?»
Ня ўмеў ён радавацца сам сабе, а раструбіў на ўвесь лес пра сваіх дзяцей. Каго ні спаткае — усім хваліцца:
«Якія ў мяне слаўныя дзеткі! І разумныя, і прыгожыя. Другіх такіх няма ні ў кога…»
Дачулася пра гэта лісіца.
Захацелася ёй маладых дзятлянятак пакаштаваць.
Але як-жа іх з гнязда дастаць? Чытаць далей » Дзяцел, лісіца і варона (народная казка)
Быў раз дзед, а ў таго дзеда баран.
І захацеў той дзед зарэзаць свайго барана. Толькі пачаў рэзаць, трошкі бок абадраў, а баран усхапіўся ды ўцёк і схаваўся ў лісіную норку.
Прыйшла ліса ў норку, ажно там нехта сядзіць.
Спужалася лісіца і пытаецца: Чытаць далей » Баран бок абадран (народная казка)
Жыў дзед, жыла бабка. Была ў іх курачка-рабка.
 Курка-раба Нанесла курачка яечак поўны падпечак. Сабрала бабка яечкі ў чарапіцу ды паставіла на паліцу. Мышка бегла, хвосьцікам махнула, чарапіца ўпала, яечкі пабіліся. Плача дзед, плача бабка, курачка кудахча, вароты скрыпяць, трэскі ляцяць, сарокі трашчаць, гусі крычаць, сабакі брэшуць. Чытаць далей » Курачка-Рабка
Жылі-былі каток і пеўнік. Збудавалі яны хатку пры лесе.
Кажа раз каток пеўніку:
— Я пайду ў лес на ўловы, а ты зачыніся й нікога ня пускай у хатку.
І пайшоў.
Ажно прыбягае ліска пад акенца ды просіць:
— Пеўнік, пеўнік, адчыні!
Памяла мне пазыч.
Прыехалі госьці з Замосьця, няма чым печ вымесьці, пірагі пячы.
 Прыбягае ліска пад акенца ды просіць... А пеўнік на гэта:
— Зводзіш ты мяне, зводзіш, ты мяне абманеш. Не адчыню я хаткі й табе нічога ня дам.
— Ах, які ж ты злосны! — кажа ліска.
— А я не маню, каб я жыла. Ну, калі ня верыш, дык падай мне памяло праз аконца, галубок!
Адчыніў пеўнік акенца і дае ёй памяло, а ліска не за памяло, а за яго — ды наўцекі.
Стаў пеўнік галасіць: Чытаць далей » Каток з пеўнікам ды ліска
Ст. 4 з 5« Першая«...345»
|
|
