|
|
The Big Pilot IWC replica brings a humble homage to that era by recreating the on board apparatus through its design and more importantly, through its functions. Just like the cockpit instrumentation, this IWC replica offers maximum legibility even in the toughest conditions, allowing its carrier to make split second decisions.
Everything is big with the Big Pilot IWC replica – the stainless steel case, the dial, numerals and even the sword shaped hands. All these features are held together by a sturdy leather strap, for an unmistakable look.
MegaWatch’s swiss replica watches replica collection is here to make sure that every watch lover can take delight in sporting the finest luxury watches without having to worry about absurd pricetags.
Choose now your favorite IWC replica and start enjoying al the history and freedom that comes with it!
Of all fake IWC collections, one IWC replica sets itself apart through its ingenious design, one that made it an iconic timepiece. Initially released as a tool watch, a time measuring instrument of unsurpassed precision, it now became a cult watch. The watch in question is the IWC Big Pilot replica, of course.
This fake IWC evokes the early days of aviation, when fearless pioneers put their life on the line every time they chose to lift off from the ground and their sole companion whom they trust with their very own existence was the wristwatch.
Паслухмяныя i не
I
Жылi-былi ý адным сялe
Паслухмяная i Не.
Родныя яны сястрыцы,
А як быццам чужанiцы.
Паслухмяна ýстае рана.
Слухае, што скажа мама.
Робiць усякую работу,
У завiруху, дождж, спякоту.
 Паслухмяныя i не,мастак Алеся Жыткевiч Чытаць далей » Паслухмяныя i не — Алег Старынчык
Частка другая
Незвычайнае знаёмства
Чалавечак прайшоў да стала, паклаў свой палатняны мяшок на лаўку і ўважліва паглядзеў на хлопчыка:
— Намучыўся з дарогі, вось у цяпле і задрамаў. Якія там дровы ў печ, калі завея лютая замяла ўсе сцяжынкі-дарожкі, разагнала ўсіх звяроў па дуплах і норах, і няма ад яе літасці ўсяму жывому.
Міхась праз непаслухмяныя вейкі ўважліва назіраў за маленькім госцем, слухаў яго не па ўзросту басісты голас і разумеў, што ўсё гэта сон, нейкі, на здзіўленне, незразумелы і доўгі сон. Cам вінаваты, не патрэбна было некалькі дзён запар фэнтэзі чытаць. Вось і дачытаўся. Вынік, як кажуць, бачны — ужо гномы па хаце бегаюць.
— Гэта ў нашым наваколлі адбываецца, а што тады там, у Цёмным Каралеўстве робіцца? Раз тут так мяце і з ног збівае, як жа там цяжка даводзіцца жыхарам у барацьбе са старадаўнімі і цёмнымі сіламі? Ды і гаспадар захварэў, пайшоў на суседнюю сялібу за мёдам. Па возеры вядома ж пайшоў. Вось у палонку і трапіў. Добра што жывы застаўся. Зараз прыйдзецца хварэць у гасцях тыдні два, а адкуль дапамогу ўзяць?
Ён падкінуў некалькі цяжкіх хваёвых паленцаў у грубку. Агонь у падзяку зашу-
меў, затрашчаў, гучна заглынуў прапанаваную яму ежу. Чалавечак прыбраў трэсачкі і прысеў на невысокае дзедава крэсла. З кішэні сваёй світкі ён нечакана дастаў … маленькаго дракончыка.
— Вось выратаваў я цябе, а сам і не ведаю навошта я гэта зрабіў. Бо твае суродзічы не адно паселішча сумленных і добрых рудакопаў спалілі. А колькі майстроў горных у палон за Жудасныя Балоты адвесці паспелі? Мне б міма прайсці, а вось узяў і падняў з лёду дзіцяня ворагаў нашых.
Міхась ледзь не падскочыў са сваёй лаўкі. Тое, што ён бачыў, ніяк ужо не было на сон падобнае. Але вельмі ўжо хацелася пачуць, што яшчэ распавядзе новы знаёмы.
Ён наліў з глінянага гарлачыка малака ў чорны закураны чыгунок і паставіў усё на грубку грэцца.
— Гаспадар расказваў мне і не раз пра свайго разумнага ўнука. Казаў, што таму вядомы прамудрасці розныя і мова чужая, але ў такой справе сіла патрэбна і навыкі вайскоўца. Адкуль жа яму ведаць, што Цёмнае Каралеўства ёсць люстраное адлюстраванне нашага свету, але толькі яго горшы бок.
Ён яшчэ нешта ціха і манатонна бубніў сабе пад нос, памешваючы драўлянай лыжкай малако ў гарлачыку. А вось дзе знаходзіўся яго дракончык, хлопчык не здагадваўся, бо не бачыў яго ўжо некалькі хвілін. Міхась вырашыў трохі змяніць становішча свайго цела і пачаў ціхенька паварочваць сваю галаву ў другі бок, не адкрываючы цалкам заплюшчаных вачэй. На правым плячы заварушылася нешта жывое і цёплае, нават вельмі жывое. Яно, як маленькае кацяня, спрабавала уладкавацца ў клубочак на яго плячы. Першае, што ўбачыў Міхась, былі ярка-блакітныя вочы нейкай рэптыліі, а потым да яго данеслася:
-А ён і не спіць зусім і ўсё за табой, дамавік, паглядае.
Галасок быў тонкі і пісклявы, але тое, што ён казаў, хлопчык выразна разумеў. Гэта быў не сон і нават не трызнілася яму, бо чалавечак абярнуўся і гучна прамовіў:
— Вечар добры, гаспадар, а я ўжо думаў, што пакіну вас і не ўбачымся. Раз малое ў табе дабро ўбачыла, значыць табе яго і гадаваць. Але спачатку накармі яго, а потым ужо я ўсё раскажу. Садзіся за стол, Міхась…
За акном па-ранейшаму выла і раўла завіруха, кідаючы ў вокны густы халодны снег. Але ў грубцы горача палаў агонь, не даючы холаду ўвайсці ў хатку. Часу да раніцы было шмат.
24.05.2013, Сяргей Брандт
(Працяг будзе)
Частка першая
У вёску да дзеда
Рашэнне было прынята не самастойна, хутчэй улічваючы сітуацыю, якая склалася. Прынята з улікам народнага галасавання і з перавагай у адзін голас (мама заўсёды была супраць яго імкнення раптам стаць дарослым і самастойным). Перамаглі бацькі. Заўтра раніцай Міхась сядзе ў электрычку і паедзе на цэлыя зімовыя вакацыі ў забытую ўсімі маленькую вёсачку да дзеда.
У свае дванаццаць гадоў Міхась паспеў пабываць у Варшаве і Рызе, Вільнюсе і Берліне, таму што, ён як апантаны, любіў сусветную гісторыю і ўдзельнічаў у шматлікіх цікавых і сур’ёзных конкурсах. У некаторых ён займаў прызавыя месцы, у некалькіх стаў заслужаным пераможцам. Вось і зараз замест таго, каб наведаць старажытную стаянку першабытнага чалавека непадалёку ад Дзюсельдорфа, ён на цэлыя два тыдні паедзе ў месца, забытае ўсімі багамі.
У вагоне электрычкі было няшмат людзей. Хтосьці чытаў свежыя бульварныя навіны, хтосьці ўслых разважаў пра надвор’е, а хтосьці мірна спаў і калыхаўся ў такт руху цягніка. Ехаць прыйшлося доўга, амаль дзве гадзіны, Міхась паспеў ужо разгадаць сканворд і нават пагутарыць з адным студэнтам пра гісторыю дзяржавы Грах, якая на самай справе не існуе. На пероне вакзала, пагразаючы амаль па шчыкалаткі ў снег, ён знайшоў прыватніка, які згадзіўся адвезці яго за блізкі свет, але ў два разы даражэй.
Вадзіцель, вясёлы малады мужчына, аказаўся вельмі гаваркім і ўсю дарогу забаўляў хлопчыка мясцовымі гісторыямі пра маленькіх дзяцей, якія бясследна зніклі, пра ўсялякія выпадкі аб ведзьмаках і вядзьмарках. І як здалося Міхасю, гэты чалавек, на самай справе, чагосьці вельмі моцна пабойваўся, а каб схаваць свой страх, ужо ў чацвёрты раз распавядаў гісторыю пра дамавіка, які заўсёды выходзіў пераможцам у бітве з цёмнымі сіламі зла.
Але кожная паездка, нават самая цікавая і доўгая заўсёды заканчваецца. Пачаўшы свой доўгі шлях раніцай, Міхась, бліжэй да вечара, дасягнуў вёскі, ў якой даўно ўжо не бываў. Але якой вёскі, хутчэй сялібы бо хата дзеда стаяла воддаль ад астатніх, каля самага цёмнага і старога лесу.
Ва ўтульнай хатцы ветліва гарэла грубка, раскідваючы па сценах пунсовыя языкі цяпла. На чыста прыбраным стале ляжаў пшанічны каравай, накрыты льняным ручніком. Каля грубкі варкатаў шэры хітры кот, ён старанна заплюшчваў вочы, але нічога не выпускаў з віду, заўсёды ўсё пра ўсіх ведаў. Дзеда дома не было…
За акном пачалася завея. Вецер ірваў і церабіў дах старога будынку, сыпаў у вокны цэлымі жменямі снегу, ламаў галіны лясных дрэў і скуголіў у трубе страшнымі незразумелымі гукамі. Але доўгая дарога і ласкавае цяпло ўжо зрабілі сваю справу. Хлопчык, седзячы за сталом, пачаў засыпаць, паклаўшы галаву на складзеныя разам рукі. У сваіх мроях убачыў Міхась, як пад грубкай адкрылася засланка і адтуль у паласу святла ступіў маленькі смешны дзядок у доўгай світцы, з барадой і з доўгім кіем, які нагадваў кручок. За спінай у яго быў шэры палатняны мяшок. Міхась нават пачуў (а можа яму здалося), як дзядок прабурчаў сабе пад нос:
— На дварэ такая лютая завея, а ён нават дроў у печ не падкінуў. А яшчэ госць завецца. І што гэта з нашым светам робіцца? Эх, эх, эх!
(Працяг будзе)
18.05.2013
|
|
