|
|
Дождж ішоў і ішоў… Ён, здаецца, ішоў заўсёды. Нізкія хмары віселі над самай зямлёй – відаць, яны зачапіліся ў мокрых верхавінах стромкіх елак і ніяк не маглі адарвацца і паляцець.
Гэта паляна была калісьці светлай і рознакаляровай. А цяпер яна стала ўсюды аднолькава мокрай, шэра-зялёнай.
У дупле вялікага старога пня сядзеў сумны Вожык. Пень быў вялікі, з тоўстымі сценкамі, і ў жытле Вожыка было цяпер суха і ўтульна. Але радасці ў Вожыка не было: дождж ужо ішоў так доўга!
На застылай паляне раптам з’явілася светлая пляма – ну, вядома, Заяц! Ён спыніўся амаль пасярод паляны, разгублена аглядаўся па баках. Чытаць далей » Сонечная паляна, або Прыгоды Вожыка и Зайца ў дзівосным лесе
 Некалі даўно вакол Гародні рос вялікі і густы лес, які называлі “Гарадзенская пушча”. Шмат у гэтай пушчы вялося розных звяроў. Раз у год прыязджаў сюды вялікі князь наш і кароль са сваёю служылай шляхтай на паляванні.
Чытаць далей » Як Гародня атрымала свой герб
Зорная зімовая ноч. На заснежанай лясной паляне стаіць снегавік. У яго нос-морква, на галаве капялюш са старога вядра, у руцэ мяцёлка. На палянку крадучыся выходзяць Таўстун і Даўгавух.
Спыняюцца.
ДАЎГАВУХ. Ну, чаго спыніўся?
ТАЎСТУН. А ты чаго?
ДАЎГАВУХ. А я… я на цябе гледзячы!
ТАЎСТУН. А я – на цябе!
Нейкі час стаяць моўчкі.
ДАЎГАВУХ. Ну што, пайшлі далей?
ТАЎСТУН. Пайшлі!
Зноў нейкі час моўчкі стаяць.
ДАЎГАВУХ ( сярдзіта). Слухай, мне гэта надакучыла! Трэба ісці!
ТАЎСТУН. Трэба!
ДАЎГАВУХ. Альбо наперад, альбо назад!
ТАЎСТУН. Лепш назад!
ДАЎГАВУХ. Ах ты, баязлівец! Ну, чаго спалохаўся? Ён жа са снегу!
ТАЎСТУН. Ды ведаю я гэта! Але ж вельмі ўжо на паляўнічага падобны! І мяцёлка гэтая… ну зусім, як стрэльба! Ведаеш што, ідзі лепш адзін!
ДАЎГАВУХ. А ты?
ТАЎСТУН. А я цябе тут пачакаю. Чытаць далей » Cнегавік і вясна (п’еса)
|
|
